Het omslag toont een weggegooide pop, wat inhoudelijk goed past bij het verhaal. De algehele uitstraling komt vrij flets over, maar dat is het verhaal zelf allerminst. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van rechercheur D.D. Warren en Tessa Leoni. D.D.’s hoofdstukken zijn in de derde persoon geschreven, terwijl die van Tessa in de eerste persoon geschreven zijn. Dit draagt eraan bij dat, ondanks dat Tessa een onbetrouwbaar personage is, de auteur er goed in geslaagd is om haar zo sympathiek en intrigerend te maken dat je geïnteresseerd blijft en met haar meeleeft. De proloog zet direct de toon en is zo pakkend dat je meteen geïntrigeerd ben en verder wil lezen. Elk hoofdstuk eindigt met een spannende eindzin, waardoor de vaart er lekker in blijft. De plot zit goed in elkaar. Het is kunstig hoe Lisa Gardner de lezer keer op keer op het verkeerde been zet, ondanks dat ze het verhaal deels vanuit de hoofdverdachte omschrijft. Toch ook een kritische noot: het is moeilijk voorstelbaar dat iemand die zo intelligent is als Tessa Leoni ooit in de situatie verzeild is geraakt waarin ze zich nu bevindt. Het antwoord daarop is waarschijnlijk dat oprechte liefde grenzeloos is – al gaat Tessa hierin wel heel erg ver. Korte metten is een verrassende pageturner over moederliefde en de grens tussen goed en kwaad.