Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Wendy Buenen op 29 november 2012:
Na vijfentwintig jaar vluchten en wisselende identiteiten leest Annabelle Granger in de krant dat haar lichaam is gevonden. Maar… zij leeft nog. Ze meldt zich bij de rechercheurs die het onderzoek leiden, D.D. Warren en Bobby Dodge. Zij zijn belast met het onderzoek naar een pas ontdekte grafkelder in de buurt van een voormalig psychiatrische inrichting. In deze grafkelder zijn de lichamen van zes kleine meisjes gevonden, waaronder een meisje met een kettinkje met Annabelles naam om haar hals. Annabelle beseft dat zij de sleutel is in deze moordzaak, al heeft ze geen idee waarom. Ze weet alleen dat haar ouders op een dag op de vlucht sloegen, en alles deden om haar te beschermen. Maar voor wie? Haar ouders zijn overleden, dus ze kan het niet meer vragen. Annabelle wil niet meer vluchten, ze wil Annebelle Granger weer zijn.
Vanaf de eerste bladzijde slaagt Lisa Gardner erin de lezer voor zich te winnen. Annabelles verhaal is meteen zo mysterieus en interessant dat je verder wilt lezen. Het mysterie dat de schrijfster in de eerste hoofdstukken creëert is zo ingewikkeld dat je je bijna niet kunt voorstellen hoe D.D. Warren en Bobby Dodge er ooit in zullen slagen de waarheid boven tafel te krijgen. Gardner ontvouwt echter een geslaagd kat-en-muis-spel waarin iedereen verdacht lijkt, en werkt toe naar een spannende climax.
Het omslag toont een meisje dat op haar buik in het gras ligt. Doordat voor dezelfde belettering is gekozen als de eerdere boeken van Gardner is het duidelijk dat het om een serie gaat. De hoofdstukken zijn vanuit wisselende perspectieven geschreven: Annabelle (eerste persoon) en Bobby Dodge (derde persoon). Annabelle is een interessant, intelligent en sympathiek personage. Omdat zij net als de lezer geen idee heeft waarom haar ouders op de vlucht sloegen, weet ze net zo weinig als de lezer, en vraagt zij zich hetzelfde af. Ook Bobby Dodge is een realistisch, menselijk personage. Geen standaard politieman, maar een mens van vlees en bloed, die net als ieder ander fouten maakt.
Bobby Dodge en D.D. Warren figureerden al eerder in thrillers van Gardner, maar elk boek is een op zichzelf staand verhaal, waarin D.D. doorgaans ook een eigen perspectief heeft. Hoewel de boeken op zichzelf staan, is het jammer dat de chronologie van de boeken in Nederland niet wordt aangehouden. Zo wordt in Doodverklaard verwezen naar een eerdere zaak, maar het boek (Alone) waarin dit beschreven wordt, is niet in Nederland gepubliceerd. En doordat Doodverklaard eerder is geschreven dan Korte metten – die eerder verscheen dit jaar – sluiten de verhaallijnen van D.D. en Bobby niet naadloos aan. Elk hoofdstuk eindigt met een pakkende eindzin en Gardner weet je telkens op het verkeerde been te zetten, waardoor het verhaal steeds vaart blijft houden. Alle losse eindjes worden netjes weggewerkt. Doodverklaard is een intrigerende ‘whodunit’ die je in één ruk uitleest.
Bezoekersreacties: