Een andere verhaallijn voert naar een vrouwengevangenis, waar cipier Jesslyn, wordt ontslagen wegens een relatie met een voor driedubbele moord op haar eigen baby’s veroordeelde actrice, Mara. Mara wordt vrijgelaten na nieuwe informatie over wiegendood. Ondertussen is er een seriemoordenaar bezig belangrijke mannen, zoals een chirurg, een bisschop en een rechter, te vermoorden, door ze als een menselijke fakkel aan te steken. Zal de moordenaar het hierbij laten? 

Genoeg spannende ingrediënten voor een onderhoudende thriller. Verdachten of slachtoffers zijn: fanate christenen, fundamentalistische moslims, of joodse mensen. De schrijver geeft bladzijdeslang letterlijke Bijbel- en Koran teksten. Het leek een reli-thriller te worden. Maar dat was niet zo: het verhaal bleef me pakken en ik had niet de neiging af te haken. Prachtige plotontwikkeling is dat de beide inspecteurs persoonlijk betrokken raken bij de situaties. Die betrokkenheid houden ze voor elkaar geheim. Daardoor ontstaat er een schrille tegenstelling tussen collega-rechercheurs Patrese en Beradino, escalerend in ernstige beschuldigingen over en weer. Hun controverse hield mij zo bezig dat ik mijn aandacht niet bij de seriemoordenaar had en aangenaam verrast werd door een ontwikkeling die ik niet had zien aankomen. 

Over de stijl van schrijven. Hoe haal je het in je hoofd pagina’s lange monologen te schrijven, waarom geef je lange religieuze teksten weer, hoe verzin je het om te goochelen met het perspectief, hoe durf je keer op keer gedetailleerd informatie te geven over allerlei technische politiefoefjes alsof je boek een gebruiksaanwijzing is? Alles wat uitdrukkelijk verboden wordt in elke schrijfcursus? Daniel Blake doet het allemaal. Ondanks mijn verbazing hierover, schreef hij een spannende en boeiende thriller. En aan het eind een vraag, zonder antwoord. Ook dat nog! Ik bleef erover nadenken. Knap hoor!