Ava is ernstig getraumatiseerd door de verdwijning van haar tweejarige zoontje Noah, twee jaar geleden. Ze heeft nachtmerries, hallucineert en haar geheugen over de toenmalige gebeurtenissen vertoont grote gaten. Het lichaam van Noah is nooit gevonden. Ava ziet Noah regelmatig rondlopen, als tweejarige. Dat is onmogelijk, want Noah zou nu vier jaar zijn. Ze hoort hem dikwijls huilen. Ook onmogelijk. Hij is verdwenen.
Ava is opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek, maar is weer thuis op het eiland aan de Oostkust van de VS, dertig minuten varen van het vasteland. Ze is eigenaar van een grote villa, waar ze woont met haar echtgenoot, haar invalide nicht en een staf aan personeel. Ze heeft psychische bijstand van een psychologe. De man die voor de paarden en de honden zorgt, krijgt van de echtgenoot opdracht op Ava te letten. Het huwelijk van Ava en haar man is niet best. Bij Ava’s zoektocht naar haar vermiste zoontje worden drie vrouwen, waar Ava contact mee had, bruut vermoord, waardoor Ava de hoofdverdachte wordt.
Ik vond De onwetende het een langdradig boek. Het wemelt in dit boek van de mensen en van de intriges. Genoeg om een spannend boek van te maken, zou je denken. Heel soms is een situatie verrassend, het merendeel is vergezocht of zó uitgemolken, dat alle spanning er af is. De moord op twee van de vrouwen wordt in detail beschreven, door het perspectief te wisselen naar degene die vermoord wordt. De tweede moord is een herhaling van de eerste en dat maakt zelfs een moord saai. De schrijfster is in staat om spannende situaties vervelend te maken door ze bijvoorbeeld drie keer te beschrijven, weliswaar in andere bewoordingen, maar wat ze de tweede en derde keer beschrijft is 'oud nieuws'. Emoties worden uitgebreid beschreven en vervolgens nog eens uitgelegd. De vertaling is op sommige punten irritant populair: 'Ze is totaal van het padje', 'Ze was al weggesjeesd', 'De banaan die ze mee had gesnaaid', 'Zullen we een bakkie doen?'. Misschien gebruikt de schrijfster in de originele Engelse versie dergelijke populaire taal. Hoe dan ook: het is lelijk proza.
De onwetende is een boek van meer dan 500 papieren pagina’s (en meer dan 1000 op e-book) en het had gemakkelijk met een derde ingekort kunnen worden. Bij de productinformatie van het boek staat dat het 790 gram weegt. Om die on-informatie moest ik lachen. Een zwaar boek. Dat klopt, voor mij althans. Ik heb me door die duizend bladzijden heengeworsteld. Na het lezen van het boek zocht ik de informatie op over Lisa Jackson. Zij blijkt een bestsellerauteur, met veel lezeressen in de VS, de rest van de wereld en in Nederland. Sorry dames.