De vrouw die alleen jaagde is het slotdeel van de Lin Ståhl trilogie. De verhaallijnen uit de vorige delen lopen hierin door en de auteur grijpt daar regelmatig op terug. Het is absoluut een voordeel om de drie boeken in volgorde te lezen. Net als in de twee eerdere boeken vertelt Jonsson het verhaal vanuit meerdere perspectieven. Behalve de rechercheurs en Linn komen ook de personages van zowel de links- als rechts-extremisten aan het woord. Dit geeft de lezer een compleet overzicht van wat er gaande is, maar hier toont Jonsson vakmanschap: hij verklapt desondanks niets. Voortdurend blijven er vraagtekens en adembenemende cliffhangers staan. De auteur is een meester in het plaatsen van heel korte, enerverende zinnetjes die alles zeggen en tegelijkertijd nog helemaal niets. Hij trekt zijn lezers mee, midden in het verhaal, of ze willen of niet. 

Magnus Jonsson schrijft zeer uitgebreid en gedetailleerd. Het is zonder meer heel meeslepend, maar toch had het wel wat minder gemogen. Scènes en overdenkingen duren vaak veel te lang, ze bevatten eigenlijk te veel informatie. Daarnaast schuwt Jonsson gruwelijk geweld niet, ook de acties zijn gewelddadig en bloederig tot in detail. Er lopen verschillende, ingewikkelde verhaallijnen naast elkaar, maar de auteur slaagt er wel in om ze allemaal aan het slot bij elkaar te krijgen. De vrouw die alleen jaagde is veel meer een thriller over de extremistische groeperingen dan over een politieonderzoek. Linn staat centraal, het loyaliteitsdilemma zorgt voor veel stress bij haar, terwijl de situatie voor haar ook steeds gevaarlijker wordt. Na een paar onthutsende openbaringen laat Jonsson het verhaal uiteindelijk ontploffen in een spectaculaire, bloedstollende finale, die net zo abrupt is als dramatisch en naar adem doet snakken. 

Met De vrouw die alleen jaagde heeft Jonsson een ijzingwekkende thriller neergezet met thema’s die heden ten dage wereldwijd de kop weer opsteken.