Toen haar man Michel tien jaar geleden overleed verliet de zwangere Karen van der Made met haar twee dochters Annabelle en Sophie haar woonplaats Bergen. Ze gingen in het Noord-Brabantse Halsteren wonen, weg van de vriendengroep en de beerput die ze had opengetrokken. Op een ochtend wordt haar auto klemgereden en zoontje Mik ontvoerd. Hij is het kind van Simon, de man die haar bleef fascineren. Alle sporen wijzen naar Bergen. Dan blijkt dat de banden niet zomaar verbroken kunnen worden. Karen en haar dochters worden gedwongen om weer terug naar het kustdorp te gaan en oude vrienden te ontmoeten. 

De nazaten is weer een echte Saskia Noort. Haar rake pen, lekkere schrijfstijl: met veel Engelse woorden, roofkippen, drank en drugs. En alles ruikt naar zweet: ochtendzweet, mannenzweet, tenniszweet, oud zweet. Er zijn hoofdstukken geschreven vanuit Karen, Annabelle en Sophie. Al snel lijkt de soap na tien jaar gewoon weer verder te gaan. Alleen is iedereen veel ouder geworden. Karen loopt overal in Bergen in paniek naar binnen, vastbesloten om haar kind te vinden en om ergens twee miljoen euro te lenen. Helaas is het verhaal niet erg geloofwaardig en mist het spanning. Als lezer begrijp je haar acties niet. Karen lijkt ook nauwelijks verdriet te hebben om Mik. Mooi verwoordt Saskia Noort de onzekerheid van een moeder met volwassen dochters, die zich steeds meer van haar losmaken, kritiek op haar hebben en de meningsverschillen. Of het boek los van de twee vorige gelezen kan worden is een vraag. Veel personages uit het verleden van Karen en haar dochters komen weer terug. De plot is te toevallig: want waarom gaan de dochters ineens allebei dezelfde kant op? Wat Karen op het laatst nog overkomt oogt wat afgeraffeld. Dat is jammer en bovendien is het een triest einde. 

Het spetterende sluitstuk van het drieluik is De nazaten niet, toch is het een heerlijk boek om te lezen.