Door de proloog wordt de nieuwsgierigheid van de lezer geprikkeld. Vanaf het begin van het verhaal is er sprake van een bepaald onheilsgevoel, dat versterkt wordt door de slechte weersomstandigheden, maar ook door de manier waarop mensen zich gedragen. Olivia is een vrouw die sinds ze een hut deelt met drie vrouwen, leert zich te uiten en niet alles op te kroppen. De vergelijking met een ijsberg is snel gemaakt. Alleen het topje is te zien, maar onder de oppervlakte gebeurt er heel wat. Zij leert haar angsten overwinnen en staat in het heetst van de strijd haar mannetje. Het is goed te merken dat McCulloch zelf op Antarctica is geweest door de manier waarop ze de zorg voor het milieu en de klimaatcrisis ter sprake brengt. Zoals de uitgebreide voorzorgsmaatregelen te waden door een bak met ontsmettingsmiddel voor het land betreden wordt. Op meerdere momenten in het verhaal piekt de spanning, tijdens ruzies die Olivia bij toeval hoort. 

Dit zorgt dat zij voortdurend aanstaat, slecht slaapt en nadenkt. Door korte flashbacks naar het verleden komt de lezer achter de achtergrond van haar schuldgevoelens en de oorzaak van haar huidige angsten. Met mooie zinnen weet McCulloch de omgeving tot leven te brengen. 

Haar beeldende schrijfstijl laat de klimaatverandering op de Zuidpool levensecht overkomen door het omschrijven van ijsmurenes met eilanden van bevroren gruis en dikke afbrokkelende stukken ijs.  

'Een eindeloze verte van sneeuw en ijs, bedekt met een golvend patroon van sastrugi, formaties van opgewaaide sneeuw die aan zandduinen deden denken.'  Er zitten verrassende wendingen die spanning oproepen in Middernacht en zorgen dat het boeiend blijft en tot het eind blijft verrassen. 

McCulloch heeft met Middernacht een ijskoude thriller geschreven die liefhebbers van Antarctica aanspreken met mooie beschrijvingen van natuur en het leven ter plekke.