Antony Wistern is gigantisch rijk, een prachtige vrouw, fotogenieke kinderen, een Frans kasteel, landhuis in de Cotswolds, minnaressen in overvloed, de neiging om goede manieren aan zijn laars te lappen. Check, check, dubbelcheck. Jammer genoeg voor hem is hij dood. En aangezien iedereen erop gebrand is om zijn fortuin te erven, is elk gezinslid verdacht. Geen van allen lijkt zich zorgen te maken over waar het geld is gebleven. Of over de door moorden gefascineerde buitenstaander, die niet kan wachten ze te ontmaskeren...

Drie mensen vertellen het verhaal van Anthony en allen zijn ze zeer nieuwsgierig naar de plot. Daarnaast zijn er interviews in krantenartikelen die af en toe het verhaal samenvatten vanuit een persoon. Dat alles zorgt voor steeds schakelen en een veelzijdige kijk op het verhaal. De satire die in dit boek de boventoon heeft zorgt ervoor dat er eigenlijk te veel, Engelse, humor in het verhaal zit om het gevoel te geven dat dit een thriller is. Naarmate het verhaal vordert wordt de aandacht wel afgeleid door de satire waardoor de kern van het verhaal bijna gemist wordt. Wie is nu de moordenaar en was er sprake van moord? 

De mooiste en meest opvallende persoon in dit boek is Anthony zelf, die als een echte detective zijn eigen moord probeert op te lossen. Hij zit vast op de plek waar hij nu zit totdat zijn moord is opgelost. Het is niet duidelijk of dit de hemel of de hel is, zijn ervaringen zijn meesterlijk beschreven door Mackie. Er zijn dus diverse onverwachte plottwists die net wat extra geven aan dit boek. Er moet wel goed tussen de regels door gelezen worden om het uiteindelijk te kunnen begrijpen. De titel is heel goed gevonden want het is na het lezen van het boek op meerdere manieren uit te leggen. 

Mackie heeft in Wat een einde net te veel Engelse humor willen gebruiken om de aandacht op de moord en de dader vast te houden. Ze schreef echter het beste boek voor liefhebbers van donkere Engelse satire.