Kan het niet krijgen van een kind je leven net zo veranderen als het wel krijgen van een kind?

Grace is na twintig jaar in het buitenland teruggekeerd naar Londen om voor haar moeder te zorgen die op sterven ligt. Als ze een blanco moederdagkaart in de post krijgt, is ze in de war en ongerust. Wie kan het haar gestuurd hebben en waarom? Ze is namelijk zelf geen moeder.

Dan komt er nog een moederdagkaart aan. Daarna komen er telefoontjes waarbij er geen geluid te horen is aan de andere kant van de lijn. Achtervolgd door verontrustende flashbacks begint Grace zichzelf kwijt te raken. Iemand heeft het op haar gemunt. Iemand die weet wat ze heeft gedaan. Iemand die haar confronteert met het verleden waar ze al zo lang voor vlucht.

Na twintig jaar in het buitenland is Grace teruggekeerd naar Londen, waar haar terminale moeder in een zorginstelling verblijft. Onverwachts krijgt Grace een kaart voor Moederdag in de brievenbus. Eigenaardig, want Grace is geen moeder en het is niet eens Moederdag. Een tweede kaart volgt en er volgen nog meer verontrustende acties. Wat Grace aanvankelijk nog toeschreef aan een vergissing, wordt echter een bron van angst. Grace raakt verontrust en in de war, want haar verleden lijkt haar in te halen. Een verleden met een goed bewaard geheim en dat dreigt nu aan het licht te komen. 

Moederdag start met het eerste hoofdstuk dat zich afspeelt in het verleden. Het is eerder een vage, korte proloog met een nog onbekende persoon in de ik-vorm. Een fijne introductie, want dit korte fragment prikkelt meteen de nieuwsgierigheid. Wat volgt zijn hoofdstukken in het heden die afwisselen tussen Grace, het hoofdpersonage en haar antagonist Cassie. Het verhaal van Cassie wordt aanvankelijk wat verwarrend weergegeven, maar dat is een bewuste en goede keuze van de auteur. Te snel wordt echter al veel duidelijkheid gegeven, wat het verhaal op spanning doet inboeten. Het wordt daardoor ook vrij voorspelbaar. 

Af en toe wordt er opnieuw in het verleden gedoken, dat zorgt voor een mooie afwisseling. Die is ook wel nodig, want de schrijfstijl leunt op regelmatige uitgebreide beschrijvingen in de vorm van herinneringen en vroegere gebeurtenissen. Soms net iets te uitgebreid waardoor de focus wat moeilijker behouden blijft. Ondanks deze minpuntjes evolueert het verhaal naar een psychologisch spel en dat leest wel fijn. De ontwikkeling van de personages zit wel goed. De opbouw van het verhaal zorgt voor een vlotte leeservaring, maar de auteur heeft toch wel kansen laten liggen. Sommige fragmenten hadden best wat spannender gemaakt kunnen worden en bepaalde informatie had langer verborgen mogen blijven. Naar het einde toe komt er toch nog een kleine, maar fijne twist. Moederdag heeft potentieel voor verschillende afrondingen. De auteur kiest voor een afgewerkt verhaal. De optie voor een open einde was de betere keuze bij dit verhaal geweest. 

T.J. Emerson zet met Moederdag een psychologisch spel neer waar de nodige spanning nog te veel ontbreekt, maar waar zeker groeipotentieel aanwezig is. Een fijn boek om te lezen, maar niet meer dan dat.