Op een snikhete zomerdag in september, eind negentiende eeuw in Zweden, dwaalt Luna in verwarde toestand door haar huis. Ze heeft het rijk voor zich alleen: haar zus is een paar dagen weg, de meid is vrij en haar vader en stiefmoeder liggen zoals altijd rond de middag op bed. Stiekem gaat ze alle kamers binnen met de geheime sleutelbos die ze in haar bezit heeft, ook de kamers die verboden terrein zijn. Tijdens deze rondgang door het vervallen huis komen er steeds meer herinneringen boven. Als gevangen in een koortsdroom wervelen heden en verleden door elkaar, droom en werkelijkheid. Waarom zit er bloed op haar handen en haar jurk? En wie heeft de twee mensen op het bed vermoord?

Op de cover wordt Koortsmeisje omschreven als 'ongemakkelijk, wondermooi, angstaanjagend', een rake typering. Doordat de hoofdpersoon geen betrouwbare verteller is, moet de lezer het doen met de informatie die je vanuit haar warrige toestand krijgt en die veel vragen oproept. Waaraan is haar moeder overleden? Waarom heeft Luna zo’n hekel aan haar stiefmoeder, die ze consequent met 'haar' aanduidt? Pas op de laatste bladzijden wordt de werkelijkheid over de tragische familiegeschiedenis onthuld. De schrijfster is er knap in geslaagd een onbetrouwbare verteller op te voeren die alle schijn tegen zich heeft, maar die zodanig intrigeert dat je als lezer wilt blijven doorlezen. Toch wringt er ook iets; Luna blijft zo ongrijpbaar en toont zo weinig emoties dat ze weinig sympathie weet op te wekken. 

Met kleine details wordt het tijdsbeeld waarin het verhaal zich afspeelt levensecht geschetst. Koortsmeisje is een duistere literaire roman waarin waanzin en werkelijkheid de lezer meeslepen in een spel van schuld en onschuld, waarbij de lezer telkens op het verkeerde been wordt gezet.