Ann Lindell is al jaren weg bij de politie, maar door een brand waarbij een paar asielzoekers omkomen, besluit ze om zelf een onderzoek te starten en de politie te helpen. De dorpelingen laten niet veel los, maar Ann is er zeker van dat een extreemrechtse groep achter de brandstichting moet zitten. Dan vallen bij een volgende brand nog meer slachtoffers. 

De nacht van het vuur is geen gemakkelijk leesbare thriller. Het kost tijd om erin te komen, vooral door Erikssons trage manier van vertellen. Hij heeft een heel eigen manier om om gebeurtenissen heen te draaien, om ze te omcirkelen, zonder ze rechtstreeks te beschrijven. Hij vestigt de aandacht op randverschijnselen voordat hij tot de kern komt, op een uitgebreide manier die heel bedachtzaam overkomt. Een bedachtzaamheid die echter bij de lezer ook wel wat ongeduld kan oproepen. De stille uitgestrektheid van het Zweedse landschap krijgt veel plek, langdurige overpeinzingen van personages en hun onderlinge strubbelingen en de moeite die sommigen hebben met migranten komen ruim aan bod. Ze voeren zelfs de boventoon in het verhaal, nog boven het oplossen van de misdaden. Dit laatste gebeurt uiteindelijk wel natuurlijk, Eriksson stelt het lang uit maar verrast de lezers tamelijk onverwacht toch nog met een schokkende plot. 

De nacht van het vuur is geen doorsnee thriller. Het verhaal mist snelheid, de auteur heeft absoluut geen haast, gehijg en gejakker in achtervolgingen ontbreken. Wreedheid niet, de auteur is recht voor zijn raap in beschrijvingen van zaken die een mens liever niet ziet, maar hij spaart zijn lezers hierin niet. Literair is De nacht van het vuur echter van hoog niveau, zeker als het om schrijfstijl en taalgebruik gaat. Of dit past bij een echte thriller, daarover zullen lezers het misschien niet altijd met elkaar eens zijn.