Hiermee begint het boek: in Afrika wordt de man die het project moet monitoren vermoord. Vervolgens raakt de Deen die daar weer op af wordt gestuurd ook vermist. Jussi Adler Olsen vlecht de verhaallijnen op knappe manier door elkaar. De manier waarop de overheidsdienaren zich schaamteloos verrijken, elkaar wantrouwen en qua hebzucht naar de kroon steken is goed neergezet. Jammer is wel dat het hierbij blijft: we komen niet veel meer over deze mannen te weten dan deze feiten. Hetzelfde geldt goeddeels voor Marco. Zijn karakter is nogal eendimensionaal: het is een slimme, leergierige en vooral goede jongen. Zijn leven lang steelt hij er op los, maar zodra hij vrij is gedraagt hij zich bijna als heilige. Zelfhaat om het leven dat hij geleid heeft, kent hij niet. Ook geen wroeging. Hij slaat gewoon van de een op de andere dag om, steelt ondanks honger en kou niet meer en spendeert een groot deel van zijn tijd in de bibliotheek, waar hij alles wat los en vast zit leest en zijn Deens perfectioneert. 

De verhaallijn van rechercheur Carl Mørck kabbelt een hele tijd voort en de eerste helft van het ruim 500 pagina’s tellende boek moet het vooral hebben van Marco en zijn vlucht. De dialogen op het politiebureau gaan voor een groot deel nergens over en je zou zomaar hele bladzijden over kunnen slaan zonder iets te missen. Pas in de tweede helft van het boek wordt Carl interessant. Ook hij overstijgt de stereotype politieagent niet: alleenstaand, aan de kant gezet door zijn vriendin, eeuwig twijfelend of hij toch haar zal bellen of zijn nieuwe vlam. Het leukst zijn zijn frustraties over de afdeling en de botte gedachten die hij daarbij heeft. Ook zijn collega’s zijn – helaas – nogal stereotype: punker Rose en Arabier Assad. Sympathiek zijn ze wel, maar meer dan dat ze extreem gekleed gaan, respectievelijk worstelen met Deense gezegden komen we niet te weten. 

Dat het boek net niet dat stapje meer maakt is jammer: de combinatie van stelende zigeuners, corrupte Afrikanen, frauderende ambtenaren, de goede jongen en het lieve, zieke meisje is te veel. Het verhaal zit wel knap in elkaar en heeft voldoende interessante menselijke thema’s. Het is vooral de jacht op de 'heilige' Marco die het spannend maakt. Hoe een en ander in elkaar zit is niet echt een verrassing, maar toch bevat het verhaal voldoende elementen om door te willen lezen. Het einde is wat zoet, maar misstaat niet.

Al met al een knap boek, het lezen waard, maar op punten onvoldoende uitgewerkt.