Als ik doodga voor ik opsta begint als een roman; een gewone ochtend bij een gewoon stel, Alex en Bea. Zij is een beetje boos, hij wil haar nog iets vertellen over een brief en ze gaan elk hun eigen weg. Zonder afscheidsgroet. Het verhaal gaat verder wanneer Alex twee jaar in coma ligt. Zoals zijn situatie omschreven wordt lijkt het heel erg op het “locked in syndroom", maar dit wordt nergens zo benoemd of geaccepteerd. Alex lijkt in een coma te liggen en kan zich niet bewegen of op een andere manier communiceren. Hij krijgt echter wel alles mee van zijn omgeving, de mensen, geuren en ook de gesprekken. De artsen en specialisten en de familieleden van Alex lijken dit totaal niet door te hebben. Tijdens onderzoeken smeekt Alex zijn lichaam om te bewegen zodat ze hem echt kunnen zien en er iets mee kunnen doen. Het is heel ontroerend om zijn onmacht en verdriet te zien, en ook het verdriet van zijn vader, zus, vrienden en Bea is hartverscheurend. Alex wil in het begin heel graag dood totdat hij flarden van gesprekken aan elkaar puzzelt en erachter komt dat zijn val tijdens het klimmen geen ongeluk was, en dat zijn vriendin ook gevaar loopt. Dan probeert hij erachter te komen hoe het zit en bedenkt manieren om Bea te waarschuwen. Dit gedeelte was zo spannend en benauwend, een wonder als je nu nog kunt stoppen met lezen.