Cara Hunter studeerde Engelse literatuur en promoveerde aan de Universiteit van Oxford. In diezelfde stad vindt het drama plaats uit haar debuut thriller Dicht bij huis. Sharon en Barry Mason wonen in een gemiddelde wijk van Oxford. Ze zijn er pas verhuisd en bij wijze van een verlate housewarming organiseren ze een barbecue aan het einde van het schooljaar. Het lijkt een gezellig avond totdat blijkt dat hun dochter niet meer in de tuin aanwezig is. Het lijkt erop dat de achtjarige Daisy in rook is opgegaan en dat doet inspecteur Adam Fawley vermoeden dat er meer aan de hand is binnen het gezin. Zeker omdat de moeder zich heel vijandig opstelt en de vader een show lijkt op te voeren. De oudste zoon, Leo, weet ook meer dan dat hij zegt. Aan inspecteur Fawley en zijn team de taak om te achterhalen wat er onder de oppervlakte verborgen zit.

Gedurende het verhaal kom je er als lezer achter dat er veel verborgen ligt onder een dun laagje schijn. Dicht bij huis wordt deels vanuit de eerste persoon verteld en deels vanuit de derde persoon. Ook springt Hunter van heden naar verleden. Op deze manier wordt de situatie van meerdere kanten belicht en krijgt het verhaal telkens een andere wending waardoor je constant op het verkeerde been wordt gezet. De kracht van Dicht bij huis is dat het allemaal heel geleidelijk gaat. De plotwendingen liggen niet voor de hand, maar zijn ook geen donderslag bij heldere hemel. Daardoor leest het heel natuurlijk en vlieg je bij wijze van door de pagina’s heen. Ook de schrijfstijl van Cara Hunter is daar debet aan. Ze heeft een luchtige no-nonsense stijl die ze voornamelijk besteedt aan dialoog en handeling. Hierdoor kun je als lezer heel veel zelf invullen, met als resultaat dat het verhaal zich als een film in je hoofd afspeelt. Daarmee ontstaat wel de valkuil dat je beelden gaat ‘lenen’ uit bekende series. Dit komt ook doordat Hunter qua uitwerking van het thema veilig op de gebaande wegen blijft, voor je gevoel heb je dit vaker gezien. Hoewel het verhaal uiteindelijk een verrassende wending krijgt, voelt de epiloog als mosterd na de maaltijd. Het doet ook afbreuk aan het verhaal, want hoewel het niet ongeloofwaardig is, wringt het met een aantal gebeurtenissen eerder.

Een heel sterk, en tegelijkertijd beangstigend, punt in het verhaal is de manier waarop Hunter social media gebruikt. Tussen de hoofdstukken door zijn er tweets en Facebookberichten te lezen van omstanders en die zijn niet mis. Helaas is dit een realistisch beeld van hoe het er tegenwoordig online aan toe gaat en hoe dit een (vermissings)zaak kan beïnvloeden. Dicht bij huis snijdt een aantal huiveringwekkende onderwerpen aan en stelt daarbij terecht de vraag ‘Kun je de waarheid zien, als je een verkeerd beeld hebt van iemand?’.