De nachtdienst start met een hele korte proloog die de belofte in zich heeft dat er iets heftigs en spannends staat te gebeuren. De lezer wordt direct in de actie gegooid. De vaak zeer korte hoofdstukken worden verteld door verschillende personen en het is opletten wie er aan het woord is. Dit staat niet boven de hoofdstukken vermeld maar wordt duidelijk tijdens het lezen. De schrijfstijl van Esther Verhoef is zoals we van haar gewend zijn, vlot en beeldend. De setting zie je duidelijk voor ogen. Jammer is dat ze regelmatig Engelse woorden gebruikt. Vegas, de veertienjarige dochter, is een puber. Haar gedragingen zijn die van een puber en ook het taalgebruik wordt goed neergezet door Verhoef. Gedachten staan cursief afgedrukt en geven een beeld wat er op dat moment in het hoofd van die persoon gebeurt. Daardoor zie je de personen goed voor je. De onderwerpen drugs, afpersing, fraude en criminaliteit zijn uitermate geschikt voor een thriller moet Verhoef hebben gedacht en ze heeft gelijk. De spanning is niet nagelbijtend, maar het verhaal leest heerlijk weg en heeft spanningspiekjes. Na een onverwachte plotwending wil je nog maar één ding en dat is verder lezen. Verhoef zet de lezer een paar keer op het verkeerde been waarna de ontknoping volgt. De nachtdienst is een spannend verhaal met wat romantiek, verrassende plotwendingen dat je in een ruk uit wilt lezen.