Afdeling Q was eerder weggestopt in de kelders van een politiebureau. De leden mogen nu hun tijd bovengronds doorbrengen, maar dat betekent niet dat de afdeling opeens populair is geworden. Carl ligt onder een vergrootglas vanwege een oude zaak. Ondertussen moet hij met zijn team een zaak uit 1988 oplossen die wordt heropend als de moeder van het overleden jongetje van destijds zelfmoord pleegt. Met veel creativiteit, doorzettingsvermogen en gedegen speurwerk weten de teamleden de verbinding te leggen met andere onopgeloste moordzaken en komen ze een seriemoordenaar op het spoor. Bij elke moord speelt natriumchloride, oftewel zout, een rol. 

Het duurt even voordat het verhaal op gang komt, omdat de auteur altijd veel aandacht besteed aan het speurwerk dat soms ook gewoon saai is. Zodra de rechercheurs meer weten over de motieven neemt de spanning toe. De dader heeft in Natriumchloride een eigen stem. Dit is van toegevoegde waarde om de motieven beter te snappen. Afdeling Q bestaat slechts uit vier personen en dat zou de auteur voldoende ruimte moeten geven om de persoonlijke verhalen en de karakters van de hoofdpersonages goed uit te diepen. Helaas blijft hij hierin achter. Er wordt teruggegrepen op eerdere gebeurtenissen, maar van een ontwikkeling van de personages is geen sprake. Het blijft wat aan de oppervlakte en hier en daar lijkt vooral Assad een soort karikatuur te worden van de buitenlander die altijd spreekwoorden en gezegden verhaspelt. Wel is corona en de worsteling van eenieder met eenzaamheid, het thuiswerken in een drukke omgeving, mondkapjes en afstandsregels heel herkenbaar. Het thema in Natriumchloride is wraak en verlossing. Het boek werpt de interessante vraag op of de wereld beter verlost kan zijn van sommige mensen. 

Jussi Adler-Olsen is een meester in cliffhangers, ook Natriumchloride eindigt sterk en doet de lezer verlangen naar meer.