Een maand na het oplossen van de Zetterborg-zaak wordt Jessica Niemi op betaald verlof gestuurd. Ze reist af naar een eiland in de Åland-archipel om wat rust te pakken. Daar arriveert ook een groep oudere mensen, die de overgebleven leden van de Doves blijken te zijn, een groep die tijdens de Tweede Wereldoorlog van Finland naar Zweden moest vluchten en uiteindelijk in een weeshuis op het eiland terechtkwamen.

Op een avond hoort Jessica een lokale legende over een weesmeisje. Elke nacht trok zij haar blauwe jas aan en stond ze op de pier, wachtend op iets wat nooit kwam opdagen. Op een nacht verdween ze en werd nooit meer teruggevonden.

De nacht nadat Jessica dit verhaal hoort, sterft een van de overgebleven Doves...

Jessica ontdekt dat al twee andere mensen eerder hetzelfde lot ondergingen, en alle drie lijken ze iets te maken te hebben met het meisje in de blauwe jas. Dan escaleren de gebeurtenissen: is er sprake van een geest? Of is er een moordenaar actief?

Terwijl ze worstelt met haar eigen trauma’s staat Jessica Niemi opnieuw voor een angstaanjagend mysterie.

Seeck start met een proloog die zich veertig jaar eerder afspeelt en de onrust bij de lezer meteen op een hoog pitje zet. Hij vervolgt Het nachtmeisje in twee verhaallijnen, die van Jessica in 2020, en die van de kinderen in 1946, waarin het meisje Maija het meest aan het woord komt. Tussendoor staan een paar cursieve hoofdstukken, die tegen het einde toe een beetje verloren gaan in het geheel. Jessica is erfelijk belast met een psychische aandoening die voor hallucinaties, depressies en gaten in haar geheugen zorgen. Haar acties en gedachtestroom worden daar erg door beïnvloed. De grens tussen haar innerlijk en de werkelijkheid is vaak heel vaag, ook voor Jessica zelf en dit resulteert in angstwekkende situaties. Bij de onverklaarbare gebeurtenissen op haar vakantieadres lukt het haar niet om haar werk los te laten. 

Het is mooi om te zien hoe de sympathie opwekkende Jessica als onzekere, getraumatiseerde rechercheur het verhaal ingaat en er na afloop zelfbewust en vastberaden weer uitkomt. Seeck schrijft filmisch en intelligent, met mooie beeldspraak. Men bibbert met Jessica mee als ze door het gure weer van het Åland ploetert. 

Het nachtmeisje is pakkend en geniaal opgebouwd. Het is onvoorspelbaar waar het heengaat, de mysterieuze gebeurtenissen grijpen bij de keel. Verrassende wendingen monden uit in een onheilspellende situatie die een hele tijd aanhoudt. Seeck stuurt de lezer vakkundig steeds een andere kant op, tot de onnavolgbare plot zich als een mokerslag aandient. Het nachtmeisje is deel van een serie, maar goed zelfstandig te lezen. Verwijzingen naar eerdere delen zijn vluchtig en summier. In dit tragische verhaal over eenzaamheid, de jarenlange gevolgen van pesterijen, is de uiteindelijke dader in feite ook slachtoffer. Max Seeck behoort beslist tot de betere Scandinavische thrillerauteurs.