In Ik, Anna spatten de eenzaamheid en het onbehagen van de bladzijden. De lezer leert Anna kennen als een nuchtere vrouw - soms op het randje van cynisch - die heel erg haar best doet om door te gaan nadat het leven zoals ze het kende (en apprecieerde) voor haar abrupt ophield. Ze laat binnenkijken in het hoofd van een dubbel afgewezen vrouw (als partner en als moeder) en die aanblik is niet opbeurend. Nee, dit is geen boek waar je vrolijk van wordt, hoewel de hoop bestaat op een happy end. Je komt dicht bij Anna, maar haar motieven voor het dramatische einde blijven vaag. 

Het boek start traag, met een lange tweedelige proloog van in totaal 37 bladzijden. Daarin is het merendeel schuingedrukt en dat leest niet aangenaam. Het boek Ik Anna is old school en dateert oorspronkelijk van 1984 (gsm-loze tijden, als de gsm had bestaan hadden bepaalde dingen in het boek allicht anders verlopen), maar werd heruitgegeven omwille van de release van de gelijknamige film. En verhalen over liefde, relatiecrises, scheiden en eenzaamheid zijn natuurlijk van alle tijden. Het verhaal is zeker een thriller. Eens de trage klip genomen is, vlieg je door het boek heen. 

Ik heb de film nog niet gezien, maar ben het zeker van plan, al vrees ik nu al dat het moeilijk (om niet te zeggen onmogelijk) is om een boek met zoveel interne dialoog (gedachten, gevoelens van Anna en Bernie) succesvol te vertalen naar het witte doek.