Ook het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Eva. Haar intense verdriet na de dood van Jackson raakt je heel erg als lezer. Cursief zijn er citaten van Jackson te lezen die vanuit het hiernamaals zijn visie lijkt te geven op de gebeurtenissen in zijn leven. Dit doet me denken aan boeken van Mons Kallentoft die ook de doden tot ons laat spreken. Naarmate het verhaal vordert, leren we Jackson steeds beter kennen. Niet genoeg om je nieuwsgierigheid te bevredigen, waardoor je verder wilt lezen om nog meer te weten te komen. 

Het knappe van de schrijfster is dat ze niet alleen Eva, maar ook de lezer op het verkeerde been weet te zetten, hoewel wij meer kennis hebben doordat we ook van Jackson informatie krijgen. Lucie Clarke baseerde het idee voor dit boek op twee zaken. Bij haar eerste bezoek aan Tasmanië werd ze verliefd op het eiland. In hetzelfde jaar hoorde ze een verhaal over iemand die een dubbelleven leidde en dit verborgen wist te houden voor zijn familie. Deze twee dingen heeft ze gecombineerd en vormde het idee voor Ademhalen. De omschrijving van Tasmanië is prachtig en getuigt van veel liefde voor de natuur. Het boek leest als een spannend liefdesverhaal, maar ik zou het niet betitelen als thriller. 

Het is het verhaal van een jonge vrouw die plotseling haar grote liefde is kwijt geraakt en er achter komt dat haar geliefde niet was wie hij zei te zijn. Zij moet verder met haar leven en de stappen die ze hiertoe zet worden omschreven in dit boek. Ik ben echt van Eva gaan houden en wens haar alle goeds toe voor de toekomst. Ademhalen laat je niet los tot je het uit hebt. Sluit jezelf een weekend op en lees het dan in één keer uit. Voor wie behoefte heeft aan spanning en romantiek is dit boek een aanrader. Het boek krijgt van mij vier sterren, een half puntje aftrek, omdat ik het geen thriller vindt, maar wel een prachtig liefdesverhaal.