Je kunt er niet omheen. Het chalet is zowel van binnen als van buiten een typische Suzanne Vermeer. Deze zoveelste makkelijk leesbare thriller op rij, uitgegeven in dezelfde stijl en wederom met een enorme aantrekkingskracht op vrouwen zal hoogstwaarschijnlijk, net als de eerdere boeken, bij vele boekhandels over de toonbank vliegen. Suzanne Vermeer schrijft geen ingenieuze topthrillers en een goed doordachte of ingewikkelde plot vol verrassende wendingen hoef je dan ook niet te verwachten maar zelfs met dit in het achterhoofd viel Het chalet me toch een beetje tegen. De moorddadige proloog belooft wat, maar de actie laat lang op zich wachten. Pas halverwege het boek krijg je het idee dat het verhaal echt gaat beginnen. Daarvoor is het niets anders dan een lange inleiding voorzien van drama zonder spanning en absoluut geen thriller. Sterker nog, op een bepaald moment dacht ik even een chicklit van Jill Mansell in handen te hebben. Een humoristisch liefdesromannetje in plaats van een ijskoude thriller. 

Grofweg bestaat het verhaal uit drie delen. Aanvankelijk draait het vooral om het leven van Annelies, maar zodra zij en haar man Wim naar IJsland vertrekken staat Sara klaar om het stokje over te nemen en haar verhaal te doen. Het beste is duidelijk voor het laatst bewaard. De gebeurtenissen in IJsland waarbij Annelies, Sara, Wim en René samen met hun bijzondere gast, het verhaal draaiende houden maken op de valreep nog een hoop goed. Hier vinden we eindelijk de ijsselijke spanning, de onuitgesproken vermoedens en de gruwelijke bekentenissen waar we ongeduldig op zaten te wachten. Als klap op de vuurpijl is de ontknoping verrassend en sterk en in die stijl had het verhaal eigenlijk van het begin af aan geschreven moeten zijn om de lezer echt enthousiast te maken. 

Het chalet past perfect bij een besneeuwde winterdag, is leuk om te lezen bij een knapperend haardvuur, maar verwacht geen marshmallows in de chocomelk want dat niveau is te hoog gegrepen.