Elizabeth George is een Amerikaanse schrijfsters die haar hart heeft verpand aan de Engelse literatuur. Ze reist regelmatig af naar Groot Brittannië en behandelt o.a. Shakespeare in haar lessen aan de Universiteit. Het is daarom niet verwonderlijk dat haar bekendste werk, ‘The inspector Lynley’ series, zich afspeelt in Engeland. De straf die ze verdient is het twintigste, op zichzelf staande, deel uit de reeks.

Deze keer duikt inspecteur Lynley samen met zijn brigadier Barbara Havers in een vermoedelijke doofpotaffaire, waarbij de dood van een diaken niet goed is onderzocht. De diaken, Ian Druitt werd van pedofilie beschuldigd. Op de avond van zijn arrestatie pleegt hij zelfmoord in zijn cel. Aanvankelijk moet Havers samen met hoofdinspecteur Isabelle Ardery naar het landelijk gelegen Ludlow om de gang van zaken te onderzoeken. Ardery wil alles zo snel mogelijk afhandelen en tegelijkertijd wil ze Barbara Havers op een misstap betrappen om haar te kunnen ontslaan. Toch kan Havers het niet laten om verder op onderzoek te gaan en komt ze erachter dat de waarheid verschillende versies kent. Samen met Lynley probeert ze de onderste steen boven te krijgen.

Het boek telt ruim zevenhonderd pagina’s en wordt vanuit verschillende personages verteld. De verhaallijnen leggen niet meteen een onderling verband bloot. Dat maakt nieuwsgierig. George’s luchtige schrijfstijl, vol met humor en scherpe observaties, is een reden waardoor je wilt blijven lezen. Doordat ze een compleet beeld heeft proberen te scheppen, neigt het af en toe wel langdradig te worden. Ook raken haar omschrijvingen het cliché, wat het verhaal niet ten goede komt. De titel, die neerslag heeft op meerdere personages, is daardoor enerzijds goed gevonden, maar aan de andere kant blijft het niet echt plakken. De plot breidt zich als een olievlek uit. Stukje bij beetje wordt er een tipje van de sluier opgelicht en geleidelijk komt het verhaal tot een slotakkoord. Hoewel er veel gebeurt met veel personages, is echter niet alles echter relevant en is het geen wervelwind aan wendingen. Sommige ‘blunders’ in het onderzoek zetten wel vraagtekens bij de geloofwaardigheid. De ontknoping is in orde, maar vanwege het tempo niet verrassend.

De personages zijn realistisch met hun eigen eigenaardigheden. Vooral Lynley en Havers hebben een goede chemie samen. Doordat het verhaal vanuit verschillende personages wordt verteld, leer je de karakters steeds een beetje beter kennen, maar krijg je al snel door dat wat ze zeggen niet overeenkomt met wat ze doen. Naarmate het verhaal vordert lijken sommige dialogen en handelingen niet meer passend binnen het karakter. Dat komt grotendeels doordat George in haar details neigt naar het clichématige. Het is bijna alsof ze ‘thema-park’ Engeland beschrijft met een hoog ‘alle Nederlanders lopen op klompen’ gehalte. Hierdoor zijn sommige gebeurtenissen en personages in het verhaal niet geloofwaardig. Elizabeth George wordt met recht de koningin van de misdaadliteratuur genoemd en ze weet de lezer volledig onder te dompelen in een spannend verhaal waar alle lijnen op kundige wijze samenkomen.