De dichtbijzijnde buurman is een bejaarde kunstenaar, die in een oude vuurtoren woont. Tijdens een bezoek aan zijn studio ziet Emmie een aquarel van twee spelende kinderen. Tot haar ontsteltenis ziet ze dat het een portret is van Robin en haarzelf, uit de zomer dat haar broertje verdween.

De vijfentwintigjarige Emma verrast haar ouders met een bezoek. Ze wil weten wat er echt gebeurde met haar broertje Robin. Deze verdween toen ze nog klein waren. Hij zou zijn verdronken, maar zijn lichaam werd nooit gevonden. Om dit verlies een plek te kunnen geven heeft ze antwoorden nodig, maar haar ouders willen deze niet geven. Haar moeder is afstandelijk en ziet Emma liever gaan. Haar vader valt weer terug in oude patronen en aan de status van het huis te zien, is de tijd stil blijven staan. 

De boeken van Rolf & Cilla Börjlind staan helaas nog ongelezen in de kast, dus vergelijkingsmateriaal is er voor mij niet. Toch had dit boek al van begin af aan een bepaalde aantrekkingskracht waardoor het per se gelezen moest worden. De cover en de ondertitel versterkten dit gevoel alleen maar. Het verhaal wordt verteld door Emma, in de eerste persoon. Een perspectief waardoor vaak beter in te leven is en in dit geval is dat ook zo. De verstandhouding tussen Emma en haar ouders is behoorlijk verstoord en er hangt een ongemakkelijke sfeer in het gezin. Benieuwd naar wat er precies in het verleden is gebeurd, dwingt dit tot doorlezen. Nog interessanter wordt het als er in cursief gedrukte stukken een personage geïntroduceerd wordt, een man die met Emma praat. Maar in welke hoedanigheid deze man met haar praat is eerst een raadsel, maar al snel is er wel een vermoeden. 

Omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb is het onduidelijk of er een verschil is tussen de schrijfstijlen. En hoe het schrijfproces moet zijn verlopen. Wel lijkt het alsof het geschrevene niet altijd even constant is, het wil wat fluctueren. De verhoudingen tussen de personages hebben wat duisters in zich, vooral tussen Emma en haar ouders, en de titel is dan ook goed gekozen. De auteurs proberen de lezer regelmatig op het verkeerde been te zetten, en regelmatig lijkt dit ook te gaan lukken. Maar het gevoel, dat het toch te veel voor de hand ligt, blijft overheersen. Alleen niet op een echt storende manier en het verhaal op zich heeft genoeg in zich om door te blijven lezen. Toch is er die teleurstelling als bij de plot blijkt dat het gevoel terecht is geweest. De hoge verwachting die er was wordt hierdoor helaas niet waargemaakt.

De duisternis tussen ons is een psychologische vrouwenthriller waarin voortdurend om de waarheid heen wordt gedraaid. Een goed bedacht verhaal, met een mooi stukje psychologie, alleen jammer van het voorspelbare.