Het meest opvallende aan Bloedlijn is het zeer originele hoofdpersonage Jessy Haider. Zij lijkt in niets op de rechercheurs zoals we die normaal gesproken in thrillers aantreffen. Haar ideeën en gedragingen zijn op z’n minst opmerkelijk te noemen, maar wat een topwijf heeft Corine Hartman gecreëerd met dit unieke personage. Je kunt je twijfels hebben over de manier waarop Jessy de dingen aanpakt, maar vroeg of laat sluit je haar toch in je hart. Haar energie, opwinding, vechtlust en doorzettingsvermogen spat van de bladzijden. Je wordt als lezer meegesleurd in haar wereld, die wreed maar ook rechtvaardig is. 

Bloedlijn is het eerste deel van een serie met Jessy Haider in de hoofdrol. Vooral in de eerste helft van het boek maken we uitgebreid kennis met haar en haar bijzondere levensstijl. Heel even lijkt het verhaal een tikkeltje langdradig te worden. Er gebeurt niet zoveel bijzonders en het is niet erg spannend tot het moment dat er vreemde zaken aan het licht komen in de zelfmoordzaak waar Jessy zich op gestort heeft en de moordenaar van haar zoon Nick haar familie te grazen wil nemen. Deze ontwikkelingen en de verrassende wendingen in de plot maken de race naar de finish alsnog overweldigend en adembenemend spannend. 

Zoals we van Corine Hartman gewend zijn is haar schrijfstijl behoorlijk vlot. Kenmerkend zijn de korte en krachtige zinnen die het boek makkelijk leesbaar maken en het verhaal absoluut vaart geven. Verreweg de meeste hoofdstukken worden verteld vanuit het oogpunt van Jessy. Het vertelperspectief is in de ik-vorm en Corine laat zien totaal geen gebrek te hebben aan inlevingsgevoel. Jessy is overduidelijk een personage dat de lezer niet onberoerd laat. Een boekenserie over deze bijzondere rechercheur lijkt me dan ook een schot in de roos. Ik heb in ieder geval enorm genoten van dit boek en kijk halsreikend uit naar het volgende deel in de reeks. Als je op zoek bent naar een psychologische thriller met pit mag je Bloedlijn niet laten liggen.