'Tikke takke ton, varkentje in de zon, paardje in de haver, koetje tussen de klaver, lammetje in het hoge gras, eendje in de waterplas, tik, tak, tip, samen op de wip…'

Dertien jaar geleden was Kim de vaste oppas van Max en Suze. Alleen houdt Kim eigenlijk niet zo van kinderen. Maar het is een leuke bijverdienste en zo is ze vaker in de buurt van Anton, waar ze stiekeme afspraakjes mee heeft. Anton is getrouwd met de bedlegerige, kinderloze Dorien. Dorien is veeleisend en Anton is blij af en toe weg te kunnen vluchten in de armen van Kim. Als Suze verdwijnt en even later haar dode lichaampje bij Kim in de tuin wordt teruggevonden wordt Kim aangewezen als de dader. Maar volgens Kim heeft zij hier niets mee te maken en ook de broer van Suze, Max, weet zeker dat Kim onschuldig is. Nu is Kim weer op vrije voeten en ze wil maar één ding: wraak op diegene die er verantwoordelijk voor is dat ze dertien jaar lang onschuldig heeft vastgezeten. Tegelijkertijd is ook Max weer in beeld, die de verantwoordelijke voor de dood van zijn zusje wil straffen.

'Haar lichaam trilde toen ze afwachtend haar hand op de klink van de verandadeur legde. Haar ademhaling versnelde, bange ogen staarden naar buiten. Alles was in één keer terug. Dertien jaar. Als de dag van gisteren.'

De hoofdstukken in De oppas zijn doorlopend, hebben geen nummers maar hoofdzakelijk datums. Af en toe is er een terugblik naar dertien jaar geleden, deze passages zijn in een ander lettertype gezet. De meerdere verhaallijnen worden allemaal verteld vanuit de derde persoon en staan vanaf het begin met elkaar in verband. Na het lezen van de achterflap had ik zelf eerst het idee dat Kim de grootste rol zou spelen in dit verhaal. Maar juist Dorien en Max zijn in deze de hoofdrolspelers en vooral Dorien laat een indruk achter. 

'Als hij eens wist hoe dit begonnen was. Met name nu, nu ze zo op zichzelf was aangewezen, drongen de herinneringen zich dagelijks als een slopende ziekte aan haar op.’

Het is een origineel verhaal met veel psychologie, wat kenmerkend is voor de boeken van Jet van Vuuren. Jammer genoeg wordt er in dit boek net iets te snel teveel weggeven wat ten koste gaat van de spanning. Het is niet zo moeilijk om te raden wie verantwoordelijk is voor de dood van kleine Suze. Het evenwicht tussen de psychologie en de spanning is niet helemaal in balans, de psychologie neemt in De oppas duidelijk het voortouw. Toch wist de auteur mij af en toe nog te verrassen en nieuwsgierig te houden naar de afloop. De uitwerking naar de plot gaf uiteindelijk de langverwachte spanning en het verhaal werd op een opmerkelijke wijze afgerond. 

De oppas is een prima thriller om te lezen, maar dan moet je wel houden van een flinke dosis psychologie en niet zitten te wachten op een hoge spanningsboog.