De cover van Mr. Nobody spreekt voor zich: een eenzame man op een verlaten strand. Een man wordt half bewusteloos gevonden op een Engels strand. Hij heeft één woord op zijn hand en lijdt aan geheugenverlies. Wie is hij en hoe is hij daar gekomen? Naar antwoorden op deze vragen gaat hij samen met dokter Emma Lewis, een neuropsychiater, op zoek. Emma moet een geheimhoudingsverklaring ondertekenen en niets van haar onderzoek naar buiten brengen. Om met Mr. Nobody te kunnen gaan werken, moet ze terug naar Norfolk, een plaats die een grote rol speelt in haar verleden. Het verleden waarmee ze opnieuw wordt geconfronteerd. 

Mr. Nobody start met een spannende en prikkelende proloog die direct spanning oproept. Wie is hij? Welk woord staat er op zijn hand? Na deze proloog krabbelt het verhaal verder en is er niet veel spanning meer. We maken kennis met Emma. Catherine Steadman vertelt het verhaal van Emma vanuit de eerste persoon. De verschillende andere personages zijn in de derde persoon geschreven. Het is steeds duidelijk wie er aan het woord is, dit staat boven de hoofdstukken samen met een hoofdstuktitel. Er lopen twee verhaallijnen: van Mr. Nobody, of Matthew zoals hij in het ziekenhuis wordt genoemd en die van Emma. Emma is een neuropsychiater, aangeprezen door een bekende naam in die scene namelijk Richard Groves uit de V.S. Steeds meer puzzelstukjes en informatie worden uit de doeken gedaan over het leven van Emma en welke gebeurtenissen er in het verleden speelden. Deze sprongen naar het verleden komen veelvuldig voor. Misschien iets te vaak. Mr. Nobody blijft vaag en dit past goed bij de rol die dit personages in het verhaal speelt. Een agent, Chris Pool, en zijn vrouw Zara de journaliste spelen ook een kleinere rol in het geheel net als de verpleegster Rhoda. De schrijfstijl van Steadman is doorspekt met medische termen, wat logisch is, en deze termen worden meestal wel verklaard. Op een gegeven moment lees je hier gewoon overheen. Dissociatieve fugue, waar Matthew aan lijdt, is een interessant thema. Naar het einde toe loopt de actie en spanning op en dit einde komt ietwat rommelig over. Ook niet alle vragen zijn beantwoord. 

Mr. Nobody is een verhaal dat gebaseerd is op een ware gebeurtenis. In april 2005 spoelde een man aan bij Sheerness (Engeland). Hij leed aan geheugenverlies en speelde piano. Vandaar zijn naam De Pianoman. Catherine Steadman heeft met Mr. Nobody een verhaal geschreven met een interessant onderwerp dat je blijft lezen omdat je erachter wilt komen wie Mr. Nobody is en wat Emma heeft meegemaakt. Een lekkere thriller voor tussendoor.