Op de cover van Venetiaanse nachten staat vermeld dat het een spannende roman betreft. Een roman is het zeker, een verhaal over passie, jaloezie en wraak. De proloog is kort en cursief geschreven. Daarna springt het verhaal naar drie maanden eerder waar het perspectief wisselt tussen het kruisverhoor op het politiebureau en het verleden. De lezer volgt Fien, Marieke en Simone die om beurten hun verhaal vertellen. Mondjesmaat wordt er summier over de levens van de drie vrouwen verhaald. Toch zijn ze duidelijk voor ogen te halen. De dames zijn onder de indruk van de Italiaanse ontwerper Montanari. Hij heeft duidelijk andere plannen dandat de dames voor ogen hebben. De spanning is niet erg voelbaar, het voelt meer als een liefdesverhaal. De schrijfstijl van Julia Doornstein is vlot, duidelijk en makkelijk te lezen. Het verhaal is niet lang en dus snel uit. Ideaal om lekker in de zomer te lezen en de sfeer te proeven. Het einde is niet erg verrassend en een ervaren lezer ziet dit aankomen. Toch heeft Julia Doornstein nog een kleine verrassing in de epiloog wat het geheel een mooie afsluiter geeft. 

Venetiaanse nachten is een roman, geschreven in een fijne schrijfstijl en uitermate geschikt voor lezers van bijvoorbeeld Kiki van Dijk of Suzanne Vermeer.