ISBN: 9789056724351
Uitgever: Signatuur
Verschenen: 2012
Pagina's: 312
Overige edities:
E-book
 |
Omschrijving:
Een man wordt dood aangetroffen in zijn huis in de dure ‘gated community’ Maravillosa. Hij is sinds drie jaar weduwnaar. De dood van zijn vrouw werd destijds afgedaan als een ongelukkige val; niemand werd veroordeeld, wegens gebrek aan bewijs. De publieke opinie was echter unaniem en het morele oordeel over de man die nu doodgebloed in zijn chique huis ligt, was luid en duidelijk. Het geval zorgt opnieuw voor veel ophef en El Tribuno, een van de belangrijkste kranten van het land, wil alles tot op de bodem uitgezocht hebben en stuurt Nurit Iscar, succesvol auteur in ruste, en een jonge, onervaren journalist naar de plaats delict om uitvoerig verslag te doen. Misdaadjournalist Jaime Brena, een oude rot in het vak met een knullig baantje op de redactie – omdat hij net te vaak zijn mond heeft opengetrokken – besluit zich ook met de zaak te bemoeien en zijn jonge opvolger en de bewonderenswaardige Nurit te helpen.
Extra informatie:
- Wil je alvast een stukje lezen? Dat kan hier.
|
|
|
Oordeel VrouwenThrillers.nl: 
Recensie Isa Maron op 22 juli 2012:
In de ‘gated community’ Maravillosa treft de huishoudster weduwnaar Chazaretta dood aan. Hij zit in zijn stoel, de keel doorgesneden, het mes in de hand. Drie jaar daarvoor is zijn vrouw dood gevonden, ook gekeeld, ook in huis. Een noodlottig ongeluk, werd er toen gezegd. Wegens gebrek aan bewijs werd niemand vervolgd, ook al had het grote publiek de weduwnaar – een norse man – al veroordeeld. De grote krant El Tribuno wil uitgebreid verslag doen van de dood van Chazaretta en stuurt de uit frustratie geblokkeerde bestsellerauteur Nurit Iscar naar Maravillosa om reportages te schrijven: fictie – ze mag over de achtergronden fantaseren.
Tegelijkertijd probeert een jonge misdaadverslaggever de feiten in de krant te krijgen. Hij wordt bijgestaan door Jaime Brena, een oude rot in het vak die op een zijspoor is gezet omdat hij de koers van de krant waagde te bekritiseren. Het onwaarschijnlijke team begint met de nodige argwaan naar elkaar, maar gaandeweg leren ze elkaar waarderen. Het spel tussen de drie, die ieder hun eigen demonen hebben, is intrigerend en in zekere zin aandoenlijk. Hun zoektocht naar de waarheid is boeiend.
De Regels van het spel is een prachtige roman met mooi uitgewerkte personages en een goed plot. Het inzicht in de wereld van de ‘gated community’ (de ‘country’, zoals het in het boek genoemd wordt) is intrigerend. Het krampachtige streven om het kwaad buiten de deur te houden wordt vergroot door de mislukking ervan. Nurit Iscar (en haar eigenwijze vriendinnen), Jaime Brena en de jongen van Misdaad zijn karakters om van te houden en ze brengen elk op hun eigen wijze de oplossing van het raadsel dichterbij.
Ik heb genoten van de razendsnelle dialogen, de bijna humoristische situaties en de schrijfstijl. Aan die schrijfstijl moest ik overigens wel even wennen. Ik zal demonstreren hoe het er in het boek aan toegaat, tenslotte is het zo dat je het kunt uitleggen, maar dat het overbrengen middels een demonstratie altijd beter werkt. Hoewel ik ook zou kunnen zeggen dat u het boek maar beter zelf zou kunnen lezen. In dat geval weet u precies wat ik bedoel.
Hoe het ook zij, het boek is een waterval van woorden die bijna zonder alinea’s voort stroomt, uitwaaiert en terugkomt in dezelfde stroom en waarin de dialogen zonder aanhalingstekens worden weergegeven. Lastig, zegt u? Welnee. Maar hoe zie je dan wanneer iemand uitgesproken is en de ander aan het woord is? Gewoon, dat lees je, het blijkt uit de woorden, of niet?
Het prettige van de schrijfstijl is het tempo en – ondanks de herhalingen – het ‘compacte’ dat daardoor gecreëerd wordt. Tekst met weinig lucht zou je kunnen zeggen. Ademhalen moet je zelf, tussendoor, op je eigen momenten en als je er eenmaal aan gewend bent, is het aangenaam. Begrijpt u?
Als het trio Nurit Iscar, Jaime Brena en de jongen van Misdaad (zoals hij het hele boek genoemd wordt) uiteindelijk achterhalen wat er is gebeurd, volgt een ijzingwekkende ontknoping. Een boek dus, dat wat mij betreft aan alle kanten klopt.
Bezoekersreacties:
Jolanda van Leeuwenk (47) op 4 oktober 2012:
De schrijfstijl is in een zin van eerste naar derde persoon en zeer traag opgebouwd. Ik ben gebleven tot pagina 114 en nog steeds zit er geen handelingssnelheid in en blijft het verhaal vaag. Daarom heb ik maar besloten om met dit boek (misschien net een maatje te zwaar voor mij) te stoppen, daar er nog vele andere thrillers op mij liggen te wachten. Sommige karakters zijn best interessant, maar dat is niet voldoende om dit boek uit te lezen. Opgeven doe ik niet graag en is eigenlijk tegen mijn principes. Maar om mijn lees enthousiasme vast te houden was dit strikt noodzakenlijk. Ik geef het als waardering dan ook een 5. I'm sorry Claudia, maybe next time a better story.
Oordeel:
|
|
|
|
|
Prijs: € 8,00
