'Er woonden eens drie vrouwen in een dorp. De eerste was gemeen, de tweede was een leugenaar, en de derde dacht alleen maar aan zichzelf… U ziet, ze waren alle drie nogal verschillend. Toch hadden ze wel iets gemeen, een geheim, in zekere zin: ze droomden er alle drie van om te vertrekken… Maar de spelregels waren wreed – slechts één van hen kon ontsnappen. De andere twee moesten sterven. Zo was het nu eenmaal.' 

In Giverny, een klein dorpje in Normandië en de bakermat van Claude Monet en het impressionisme, wordt een moord gepleegd. Wat hebben die drie vrouwen, van zulke verschillende leeftijden, daarmee te maken? Voor wie is het de gelegenheid om te ontsnappen?

Kort geleden sprak ik iemand die zei: 'Thrillers lees ik niet. Als je er eentje gelezen hebt, heb je ze allemaal gelezen.' Dat is naar mijn mening te kort door de bocht, maar ik snapte de intentie van deze opmerking wel. Het is voor een thrillerauteur moeilijk om met een echt origineel verhaal te komen. Michel Bussi is het gelukt. En hoe!

Zwarte lelies gaat over een schilderachtig dorpje in Normandië. Het was de woonplaats van de beroemde impressionistische schilder Monet. De vijver in zijn tuin vormde de inspiratie voor zijn wereldberoemde serie 'Waterlelies'. Bussi is erin geslaagd om Giverny zo levendig te beschrijven, dat het lijkt alsof je zelf een van de vele rondlopende toeristen bent. Zelfs zijn taalgebruik is hierbij schilderachtig mooi. Die sfeer, heerlijk Frans en schilderachtig, blijft het hele verhaal rondzingen.

'Het heldere water van de rivier kleurt roze, in dunne strepen, met de kortstondige pasteltint van een waterstraal waarin een penseel wordt uitgespoeld. Met de stroom mee raakt de kleur verdund, blijft kleven aan het groen van het raaigras dat over de oever hangt, aan het oker van de wortels van de populieren en de treurwilgen. Een subtiel verlopende, verschietende kleur…'

Michel Bussi heeft een zeer losse en gemakkelijk leesbare schrijfstijl. Zwarte lelies is best een dik boek, maar dat heb je helemaal niet in de gaten, je vliegt er doorheen. Dit wordt ook deels veroorzaakt door de intrigerende opening van het boek (zie het citaat bovenaan). De ik-persoon, de oude vrouw, spreekt de lezer rechtstreeks aan. Zij doet dit met een heerlijke dosis cynisme, vooral ook gericht op zichzelf. Ze sleurt je hierdoor haar leven in. Qua stijl deed Zwarte lelies mij denken aan Chateau fatale van Ilja Gort. Het boek heeft een minder groot James Bond-gehalte in de gebeurtenissen, maar de heerlijke humor is hetzelfde. Het perspectief blijft niet volledig in de eerste persoon. Grote stukken worden ook beschreven door een alwetende verteller, zodat de lezer van meerdere kanten geïnformeerd wordt.

Het hele verhaal draait om drie vrouwen, zoals meteen bij het openslaan van het boek al duidelijk is. Een jong meisje, de schooljuf en de oude mysterieuze vrouw. Deze laatste vertelt zoals genoemd haar verhaal vanuit het perspectief van de eerste persoon. Maar ook Fanette, de jongste, leren we goed kennen. Haar gedachten worden cursief gedrukt meegenomen in het verhaal.

Zwarte lelies is niet een heel spannende thriller. Toch is er zeker een lekkere dosis spanning door het hele verhaal verweven. Aan het begin wordt er een moord gepleegd. Stukje bij beetje wordt duidelijk dat er ook jaren geleden op precies dezelfde plek en manier iemand aan zijn einde is gekomen. Het blijft echter lang onduidelijk hoe een en ander in elkaar steekt. En wanneer alles dan op zijn plek valt… olala wat een genot! De plot is echt subliem. Ineens wordt duidelijk hoe goed het hele verhaal in elkaar steekt. Naast de gebruikelijke 'opluchting' dat je eindelijk weet hoe het zit, ontroerde de plot mij ook zeer. Ik heb nog nooit een thriller herlezen. Als ik eenmaal weet wie de dader is, ben ik er klaar mee, maar Zwarte lelies is er eentje die ik nogmaals zou willen bestuderen. Alleen maar om te kijken of ik het echt niet had kunnen zien aankomen. Zwarte lelies is een heerlijk verhaal met een uitzonderlijk, origineel en ontroerend plot.