De Belgische forensisch arts Philippe Boxho neemt ons mee in zijn dagelijkse praktijk – vol met doden die soms nog niet altijd (helemaal) gestorven zijn, met verdwenen lichamen, en met verbazingwekkende zelfmoorden. De verhalen die hij vertelt, ontleend hij aan de werkelijkheid. Niets is verzonnen, en dat hoeft ook niet, want de werkelijkheid is al erg genoeg. De menselijke fantasie is ongekend, wanneer het gaat om sterven, doden of het laten verdwijnen van een lijk.

Philippe Boxho vertelt in meer dan dertig verhalen over zijn beroep, zijn passie. Hij beschrijft wat er met lichamen gebeurt na de dood, met verhalen over mummies en vliegen. Hij blijft stilstaan bij een man die dacht te sterven door een enkel schot, maar nog leefde na het dertigste. Bij iemand die bij een poging tot ophanging stierf door een schedelfractuur. Bij een moordenaar die nooit alcohol had moeten drinken. En bij een vrouw die na haar dood nog zweette. Na het lezen van dit boek zul je nooit meer op dezelfde manier naar een varken of naar een haardvuur kijken. Boxho nodigt ons uit om te lachen om de dood, voordat de dood naar ons glimlacht.

Dit boek is ontstaan uit de wens van de schrijver om het dagelijks leven te beschrijven van een forensisch patholoog, een beroep dat de auteur al meer dan dertig jaar uitoefent. Een functie die van cruciaal belang is, maar grotendeels onbekend is bij het publiek. Afgezien van de vaak weinig realistische weergaven ervan in de tv-series. De auteur vertelt eerst hoe je een forensisch arts wordt. Zelf wilde hij op 18-jarige leeftijd priester worden, maar de bisschop adviseerde hem eerst zijn universitaire studie af te ronden. Hier was enige twijfel omdat hij twijfelde tussen geneeskunde en rechten. Hij liet het lot bepalen en studeerde geneeskunde. Na de militaire dienstplicht opende hij een huisartsenpraktijk, maar kreeg kort daarna het aanbod om bij de forensische geneeskunde te komen werken. Om niet alles zomaar op te geven ging hij parttime bij de forensische geneeskunde werken, maar na twee jaar bleek dat het onmogelijk was om beide beroepen tegelijk uit te oefenen. Er moest een keuze gemaakt worden en het werd forensische geneeskunde. 

In De doden spreken laat Boxho dertig verschillende zaken waar hij aan gewerkt heeft de revue passeren. En vertelt gedetailleerd wat zijn werk inhoudt. De dertig verhalen die in dit boek beschreven staan, vertellen over zijn expertise en laten de meest uiteenlopende doodsoorzaken zien. Door de beeldende schrijfstijl is alles uiterst goed voor te stellen en dat betekent ook dat niet alles geschikt is voor mensen met een zwakke maag. Het is interessant om te lezen hoe het werk van een forensisch patholoog eruitziet en het is ook duidelijk dat Boxho zijn vak goed verstaat. De verhalen zijn kort en krachtig en ondanks de ernst van de verhalen is het allemaal luchtig neergezet. Soms zelfs met een vleugje humor. Een aantal doodsoorzaken die Boxho moet onderzoeken zijn nauwelijks voor te stellen, maar geven daardoor ook duidelijk de expertise van deze forensisch patholoog weer. Evident is dat geen dag hetzelfde is met dit beroep en door het mogen meewerken aan de meest geruchtmakende zaken, is het te begrijpen dat dit een beroep is dat blijft intrigeren. En dit geldt ook voor de verhalen die in dit boek verteld worden. 

Wie weleens de serie CSI: Crime Scene Investigation heeft gekeken, zal zich ervan bewust zijn dat het in de echte wereld er heel anders aan toegaat en dat er geen reëel beeld wordt geschetst. Wie benieuwd is hoe het er echt aan toe gaat en wat het werk van een forensisch patholoog precies inhoudt zal met volle interesse de verhalen van Boxho tot zich nemen.