De oorspronkelijke titel slaat enigszins onverbloemd op wat er zich afspeelt binnen de muren van het Thaise gezin onder de neus van velen. Ook richt Rendell zich op de problematiek van mensen die afhankelijk worden van anderen en hun grenzen verleggen tot het gevaar zich aandient. Zo is Olwen genoodzaakt haar buren in te schakelen als ze zelf niet meer in staat is om drank in te slaan en ze gaat hierdoor sneller ten onder dan ze zelf had bedacht. Veel karakters zijn weliswaar stereotype neergezet, toch dienen ze allen een doel. Schuif ze een beetje op een kluitje en je hebt een interessant stel bij elkaar. 

Goede buren is een verhaal dat niet direct pakt omdat je feitelijk geen idee hebt waar de auteur precies heen wil. Er schuilt weinig sympatie in de personages en er heerst een verre van gespannen sfeer. Natuurlijk is de gepasseerde echtgenoot gekrenkt en wil op gepaste wijze verhaal halen bij de minnaar van zijn eega, maar daar blijft het dan wel bij. Ver in het boek legt uiteindelijk iemand het loodje, anders zou er helemaal geen lol aan te beleven zijn. Wat we hier missen is een duidelijke rode draad die mooi opgespannen afloopt. Nu is het alsof wij lezers toevallig zijn gestrand bij een appartementencomplex en bij een van de bewoners aan tafel mogen aanschuiven. Schetsmatige verteltrant met het idee dat alles zo'n beetje al is uitgedacht of voorverwarmd. Lastig voor te stellen dat mevrouw Rendell intussen al 82 lentes telt en het nog allemaal zo op een rijtje heeft. En met dit in ons achterhoofd is het prijzenswaardig dat ze nog steeds meedraait in het schrijfwereldje.