Zwarte dageraad is geschreven door het echtpaar Cilla en Rolf Börjlind. Bij een duo is het altijd een uitdaging om verschillende schrijfstijlen in een boek te ontdekken, maar dat is me niet gelukt. Er is één duidelijke lijn in te ontdekken, waarbij er veel oog is voor details en beschrijvingen van de omgeving. Het echtpaar heeeft veel ervaring in het schrijven van scenario’s en dat is goed te merken. Ook dit is een boek dat verfilmd zou kunnen worden. Springvloed was hun debuut en hierin worden de karakters die ook in Zwarte dageraad voorkomen, voor het eerst voorgesteld. Hoewel dit het derde boek is in een serie, kan dit prima gelezen worden zonder de twee voorgaande boeken gelezen te hebben. Gebeurtenissen die in andere boeken aan de orde zijn geweest, worden goed ingeleid.

De zaak waar het in Zwarte Dageraad om draait is een serie kindermoorden die, naar het lijkt, racistisch getint zijn. Het schrijversduo weet hier echter een verrassende wending aan te geven. Er komen veel verschillende verhaallijnen en personen in voor. Dit maakt dat je dit boek niet gespreid over een langere periode moet lezen, anders raak je de draad kwijt. Ik had zo nu en dan ook wat moeite om het verhaal weer op te pakken en wijs te worden uit de wirwar van verhalen. Aan het eind komen de verschillende verhaallijnen gelukkig wel weer bij elkaar en werken de schrijvers goed toe naar de plot. Dit zorgde ervoor dat ik vooral aan het eind van het boek op het puntje van mijn stoel zat. Niet alle verhaallijnen vind ik even realistisch: een aan lager wal geraakte zwervende rechercheur die zijdelings toch politiewerk verricht op aangeven van de onderzoeksleider, lijkt me in de praktijk niet veel voorkomen. Het boek eindigt met een aantal losse eindjes, goed om de spanning er in te houden en te verlangen naar het volgende deel. Zwarte dageraad kent duidelijk zijn wortels in Scandinavië, maar is in z’n soort niet meer dan een middenmoter.