Rachel Watson neemt elke dag 's ochtends de trein naar Londen en aan het eind van de dag weer terug naar huis. Iedere ochtend stopt de trein voor een sein bij Whitney waar ze uitkijkt op de achtertuinen van een rij huizen. Er zijn twee huizen waar Rachels specifieke belangstelling naar uitgaat. In het ene huis woonde ze zelf ooit, voordat haar man Tom haar inruilde voor Anna met wie hij nu een dochtertje heeft. Een paar deuren verderop woont een jong stel; Rachel heeft hen Jess en Jason genoemd en in de loop der tijd een perfect leven rondom hen gefantaseerd. Dan ziet ze op een dag iets vreemds in de achtertuin van Jess en Jason. Kort daarna leest ze dat Jess, die in werkelijkheid Megan heet, wordt vermist en dat haar man Scott onder verdenking staat. Rachel besluit naar de politie te stappen en hen te vertellen wat ze heeft gezien. 

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm aan de hand van meerdere vertellers. Rachel is daar één van en dat levert al vrijwel direct een probleem op voor de lezer. Ze drinkt te vaak te veel waardoor ze zich de volgende dag helemaal niets meer kan herinneren en dat maakt van haar een onbetrouwbare verteller. Door de enorme gaten in haar geheugen kun je er niet op vertrouwen dat wat Rachel vertelt ook daadwerkelijk is gebeurd. De vermissing wordt een obsessie voor haar wanneer blijkt dat zij op de avond dat Megan is verdwenen in Whitney is gezien, dronken en wel, maar waar ze zich praktisch niets van kan herinneren. 

Het zal weinig lezers zijn ontgaan dat er een ware hype is ontstaan rond dit boek. Dankzij enkele tweets van beroemdheden en belangstelling vanuit Hollywood stormde het de bestsellerlijsten binnen en wordt Het meisje in de trein inmiddels het bestverkopende thrillerdebuut ooit genoemd. Terecht? Ja en nee. Hawkins voert maar een klein groepje personages op terwijl tegelijkertijd de belevenissen zich afspelen in een beperkt gebied. Het is heel erg knap om vanuit dit uitgangspunt een goede en geloofwaardige plotlijn neer te zetten. De personen die een rol van betekenis spelen zijn allemaal op een eigen manier interessant, vooral omdat de lezer gaandeweg ontdekt dat Rachel niet de enige is die iets te verbergen heeft. Je kunt niet anders dan je mee laten voeren op die zee van leugens en lijdzaam toezien hoe Rachel zich steeds verder in de problemen werkt. Zoals ze zelf zegt: 'De dronken Rachel ziet geen consequenties, die is ofwel overdadig hartelijk en optimistisch of van haat vervuld. Die heeft geen verleden en geen toekomst. Ze bestaat zuiver in het moment.' Dit maakt dat Rachel als hoofdpersoon tegelijkertijd aantrekt en afstoot, ze roept veel tegenstrijdige emoties op.

Door de opzet van het boek is het bijna onmogelijk om de ontknoping tot het einde toe een verrassing te laten blijven en die is uiteindelijk dan ook enigszins voorspelbaar. Ook al zit er niet heel veel spanning in het verhaal, de personages zijn zo boeiend en de gebeurtenissen zo misleidend, dat je niet anders kunt dan blijven doorlezen. Niemand is wat hij of zij pretendeert te zijn en iedereen liegt. Hype of niet, Het meisje in de trein is een zeer veelbelovend thrillerdebuut en met Paula Hawkins is er een speler bijgekomen op het bord waar rekening mee gehouden moet worden.