Vijftien jaar later duikt een oude foto op en daaruit wordt duidelijk dat de stellen wellicht helemaal niet de enige bewoners van de fjord waren.

In het nabijgeleven Siglufjörður probeert de jonge rechercheur Ari Thór te achterhalen wat er op die noodlottige avond gebeurde. De zaken nemen een sinistere wending wanneer een kind vermist raakt op klaarlichte dag. Met een stalker op de vlucht en  Siglufjörður in quarantaine,, lijkt het erop dat het verleden hen op ijzingwekkende wijze achtervolgt.

De IJslandse namen van plaatsen en mensen zijn soms bijna niet te lezen, laat staan uit te spreken. Het geeft het boek iets eigens. Wel haal je als niet-IJslands sprekende lezer de personages daarom makkelijk door elkaar en moet je sommige namen weer even teruglezen om de juiste persoon voor je te hebben. De auteur is een meester in het neerzetten van sfeer. Je voelt de druk van een kleine gemeenschap: de kou, de leegte, het donker en de stilte van de fjorden komen echt binnen. Deze sfeer maakt de serie zo fijn om te lezen. De zaken zijn hieraan soms ondergeschikt en dat is in dit geval geen ramp. Het einde van Poolnacht gaat als een nachtkaars uit. Ari heeft het geheim van de foto ontrafeld en hij doet dit tot in detail uit de doeken. Of het echt zo gegaan is, zal niemand weten, want de betrokkenen leven niet meer. Het blijft bij een verhaal. Ook de zaken waar Isrun aan heeft gewerkt leiden niet tot een bevredigend einde. Toch weten zowel Ari als Isrun het hart van de lezer te stelen. Hun soms herkenbare worstelingen met het leven, hun doorzettingsvermogen en vooral hun menselijkheid maken dat de lezer van ze gaat houden. Wat maakt het dan uit als het einde van het boek wat minder is, de reis ernaar toe was enerverend en reisgenoten Ari en Isrun zijn uitstekend gezelschap.