Suzanne Vermeer heeft mij met Souvenir compleet verrast. Hoewel ik het niet zo spannend vond als ik van haar boeken gewend ben, was ik erg geraakt omdat in dit boek het proces rondom de ziekte Alzheimer zo mooi beschreven is. De heldere momenten van Carolien, de moeder van Nienke, worden afgewisseld met momenten waarop ze dat kwijt is. 

'Lorenzo ziet meteen dat haar ogen niet goed staan. Complete desoriëntatie. O nee, niet nu. Ik heb je hierbij nodig Carolien.' 

 

Het voelt alsof er meer aandacht voor maatschappelijke problemen is en deze door het verhaal gevlochten worden. De onmacht van Nienke rondom de zorgen van haar moeder en het gedrag van haar ex is bijna letterlijk tussen de regels door te voelen. Enkele ontmoetingen uit Souvenir zijn soms iets te toevallig, maar die maken dat het verhaal vlot verloopt. Er zijn hele spannende momenten en het plot is verrassend en origineel. Ik vind het knap hoe Suzanne Vermeer steeds iets anders weet te bedenken en origineel weet te blijven. Aan het eind komen de verschillende lijnen bij elkaar en word je als lezer meteen een nieuw verhaal in getrokken. Het zal dus de eerste keer zijn dat er een soort vervolg op een verhaal van Suzanne Vermeer komt. Ik kijk hier erg naar uit, want ik had wel wat langer in Italië willen blijven.