In de beginjaren waren de thrillers van Suzanne Vermeer, pseudoniem van de overleden Paul Goeken, veelal makkelijk te lezen whodunits, zonder al te veel diepere lagen. In de afgelopen jaren, waarin een andere auteur het pseudoniem over heeft genomen, is dat wat veranderd. Er zijn steeds vaker verhalen waarbij de zaken wat meer de diepte in gaan, waar maatschappelijke kwesties bij worden betrokken. Ook in Gletsjer is dit het geval. Dat maakt de boeken wat steviger, maar tegelijk voor sommige mensen ook wat minder lekker leesbaar. Bij het kiezen van een Suzanne Vermeer boek verwacht men namelijk toch nog vaak geen al te zware kost, en de politieke motieven die in dit boek een grote rol spelen kunnen dan wellicht wat onverwacht zijn. Is Gletsjer daardoor een slecht boek? Zeker niet. Wat meer diepgang in de verhalen kan geen kwaad, en voorkomt dat de boeken wel erg op elkaar gaan lijken. Wel is het hierdoor wat minder lichte vakantieleeskost dan men vooraf wellicht zou verwachten, waardoor het boek tegen kan vallen. Ook is het verhaal niet altijd per se realistisch of herkenbaar te noemen, waar de herkenbaarheid in de beginjaren juist de grote kracht van de Suzanne Vermeer boeken was. Wanneer het boek echter met een open vizier wordt gelezen, en er niet een typische vakantiethriller wordt verwacht, is het absoluut een intrigerend verhaal. Het ontmaskeren van de slechterik is namelijk gebleven, al is het wel net wat lastiger geworden om vast te kunnen stellen wie er nu precies goed of slecht zijn. 

Gletsjer is een winterse thriller met de gletsjer als ijzingwekkend middelpunt.