'De dood had alle ruimte opgeeist, tot in de blikken van de levenden, waarin hij zich met onbegrip vermengde.' 

Irene is een verhaal dat voortdurend in beweging is en de lezer in zijn greep houdt. Veel vragen die een antwoord verlangen. Personages die zodanig zijn uitgewerkt dat ik me in hen kon verplaatsen en zeker voor Camille had ik al snel een zwak. De politiemensen, allemaal verschillend, vormen een team dat goed op elkaar ingewerkt is, doch ook gewoon uit mensen bestaat met zwakheden en die in het boek voor de nodige verrassingen zorgen. Een team dat samen met Camille maar één ding voor ogen heeft en dat is de dader vinden en oppakken. 

'Hoeveel moorden zullen er nog worden ontdekt? Hoeveel onschuldige vrouwen zullen er nog worden verkracht, gemarteld, vermoord, verminkt voordat de politie erin slaagt de dader te vinden?'

De boeken Alex en Camille heb ik nog niet gelezen en dit was mijn eerste kennismaking met de auteur Pierre Lemaître. Een aangename kennismaking. Het is een gedetailleerd geschreven verhaal zonder dat het langdradig werd. Camille zijn relaas, verteld vanuit de derde persoon, is een verhaal wat mij volledig in beslag heeft genomen. Het enige wat ik jammer vond is dat ik enigszins op de hoogte was van wat uiteindelijk zou gebeuren in het boek en dat haalde voor mij een stukje van de spanning weg. Door de voortdurende beweging was het geen moeite om door te blijven lezen en de auteur weet het verhaal goed uit te werken naar een heftige climax. Een ontknoping maar tevens een open einde waardoor ik mij genoodzaakt voel de boeken Alex en Camille ook te gaan lezen. Iets waar ik naar uitkijk want ik heb genoten van deze thriller.