Schaduw begint met een cursief geschreven stuk waarin we lezen hoe een man verbrand wordt. Angstaanjagend maar het geeft ook gelijk een verwachting voor de rest van het verhaal. Een verhaal dat uit vier delen en een epiloog bestaat, geschreven vanuit de derde persoon. Zihaly heeft een poëtische schrijfstijl en maakt veel gebruik van mooi samengestelde, maar lange zinnen. Gebruik van lange zinnen wil nog wel eens de vaart uit het verhaal halen, maar in dit geval is hier geen sprake van. Cursief geschreven stukken vertellen over de dader, maar deze geven totaal geen duidelijkheid over het hoe of wat.  

In het eerste deel maken we kennis met Mancini. Een man in de rouw, volledig uitgeblust. Een man die leefde voor zijn werk en voor zijn vrouw, een man die met niemand anders omging. Eigenlijk wil hij gewoon stoppen met zijn werk, maar er is een zaak die hem nog bezighoudt. De arts die zijn vrouw behandeld heeft is spoorloos verdwenen, ontvoerd. Maar nu moet hij zich met de zaak van een seriemoordenaar bezig houden... 

Schaduw is een thriller waarin, naast een sudderende spanning, veel emoties, angsten en verdriet zit. Mancini is zichzelf niet meer, en ondanks het aanzien dat hij bij zijn collega's genoot voordat alles in de vergetelheid van zijn verdriet weggleed, worden de geruchten over hoe hij er psychisch aan toe was in werkelijkheid bevestigd. Hij is onhandelbaar en heeft een dikke muur om zich heen gebouwd. Een vriend van hem, Professor Carlo Bigo, gepensioneerd, en tijdelijk aan het team toegevoegd, probeert dit te doorbreken. Het vertrouwen in het team begint te wankelen, terwijl er een complexe zaak opgelost moet worden, er moet een seriemoordenaar gepakt worden. De nodige raadsels blijven zich ophopen en de plot laat lang op zich wachten. De auteur weet de lezer geruime tijd in het ongewisse te laten om te kunnen snappen hoe alles in elkaar zit. 

De uitwerking van de personages is in Schaduw niet meer dan noodzakelijk, en de grootste sympathie gaat uit naar Mancini. Geen onderscheidend personage, want er zijn wel meer thrillers met rechercheurs die door omstandigheden onhandelbaar of aan lager wal geraakt zijn. Maar wel een personage waar je meer van wilt lezen, en dit geldt ook voor het team. Personages die zich nog veel meer kunnen ontwikkelen en het zou me niet verbazen als er een vervolg komt met dit team. 

De auteur is altijd gefascineerd geweest door het grote contrast dat je in een stad als Rome, die overstroomt van kunst, geschiedenis en cultuur, ervaart als je ineens een van de duizenden stalen monsters tegenkomt. Deze fascinatie zien we duidelijk verweven in het verhaal. Beeldende beschrijvingen die je het gevoel geven daadwerkelijk in deze stad rond te lopen. Een mooie setting voor een spannende thriller, een debuut dat vraagt om meer...