Mirko Zilahy transformeerde van kenner (hij studeerde en doceerde Italiaanse taal- en letterkunde), naar redacteur, vertaler en uiteindelijk schrijver. In 2017 debuteerde hij met Schaduw, waarin commissaris Enrici Mancini te maken krijgt met een aantal gruwelijke moorden. In De mythe van de dood wordt Mancini wederom op een zaak gezet waarbij een beestachtige seriemoordenaar tot het uiterste gaat. De beeldhouwer, zoals de dader wordt genoemd, ensceneert zijn slachtoffers na hun dood in een mythologische mis-en-scène. Zo ‘bouwt’ hij het beeld van de Laocoön na met de lijken van drie slachtoffers. De werkwijze van de beeldhouwer is complex, zonder duidelijk motivatie en met een schuilplaats die heel ondergronds Rome omvat. Voor Enrici Mancini en zijn team lijkt het een onmogelijke opgave om dit beest op tijd te stoppen. Als blijkt dat prooi en jager zich ook binnen het team bevinden, is de chaos compleet.

De mythe van de dood speelt zich af in Rome, waar de oudheid moeiteloos overvloeit in de moderne tijd. Zilahy’s beeldende en gedetailleerde schrijfstijl neemt de lezer mee als in een film. Met eenzelfde zorgvuldigheid toont hij de filosofie achter de personages en de mythologieën. Het zwaartepunt van het thema ligt bij de transformatie van een eigen werkelijkheid (chaos) naar de ware werkelijkheid (orde). Zilahy liet zich zich inspireren door een concept van psycholoog Carl Jung. Het is een indrukwekkend thema, maar komt niet goed uit de verf doordat het verhaal qua opbouw niet zo sterk staat.

Vanwege de locatie zijn Italiaanse plaats- en eigennamen niet te vermijden. Toch leest het lastig omdat met name de personages niet consequent benoemd worden, en naar willekeur met voornaam, achternaam of functie in een relatief korte passage worden aangeduid. Hetzelfde geldt voor het perpectief. In het begin wisselt dat per hoofdstuk, en de gedachtegang van de dader is schuingedrukt. Dit wordt halverwege het verhaal losgelaten. Naarmate het verhaal vordert, wisselen personages zich te snel af binnen de hoofdstukken zelf, en lijkt het perspectief zich te verplaatsen naar een alwetende verteller, alsof de auteur de behoefte krijgt om uit te gaan leggen. De plot is rechtlijnig en de wending op het einde is verrassend en geloofwaardig. Toch komt het niet goed tot zijn recht vanwege de grote hoeveelheid details die voorbij komen en die niet altijd relevant zijn. Zilahy is duidelijk een kenner, maar de enorme informatiestroom werkt ten nadele in De mythe van de dood. Om toch alle eindjes goed aan elkaar te knoppen worden sommige conclusies te snel getrokken, zijn de dialogen uitleggerig en handelen personages niet altijd even geloofwaardig.

De mythe van de dood is een boek waarvoor je de tijd moet nemen. Dit is geen pageturner, maar ‘a chapter a day’ vanwege de filosofische lading.