In De minnaar wisselen heden en verleden elkaar af. Verhaallijnen die zich afspelen in toen en nu, toen vertelt vanuit de derde persoon en nu vertelt vanuit de eerste persoon. Het toen verhaalt over de moeder van Dottie, Alma en speelt zich af tijdens vakanties in Griekenland. De wisselingen in de lijnen zijn duidelijk gemarkeerd. In het verleden is er iets voorgevallen wat Alma de rest van haar leven voor zich heeft gehouden. Van Vuuren geeft hier steeds maar een heel klein stukje van weg en het duurt dan ook even voordat dit helemaal opengelegd is. Ook in het heden spelen de geheimen uit het verleden nog een rol. Geheimen waardoor Dottie tijdens haar zoektocht naar de waarheid in een gevaarlijk spel terechtkomt.  

'Het doet me verstijven. Tot nu toe riep deze man iets bij me op dat het midden houdt tussen aantrekkingskracht en afkeer, nu vervult hij met met angst.'

De plot blijft lang verborgen maar ondanks dat dit voor een hoge spanningsboog kan zorgen kwam het in dit boek niet helemaal tot zijn recht. De spanningsboog bleef een beetje vlak en al waren er genoeg onverwachte ontwikkelingen, echte scherpe plotwendingen bleven uit.

Toch lukt het Van Vuuren om de lezer heel even op het verkeerde been te zetten en af en toe lichtelijk te verrassen.

De minnaar kan het succes van Misstap niet evenaren maar desondanks is het boek boeiend en goed voor een aantal heerlijke uurtjes leesplezier. Een typische zomerthriller voor de liefhebbers van Suzanne Vermeer en Linda van Rijn.