De dansende met elkaar verbonden tweeling op de cover past bij de titel van het boek en heeft iets duisters over zich. Na de achterflap gelezen te hebben, word je benieuwd naar dit duistere mysterie. De plattegrond in het begin van het boek geeft een beeld over de indeling van het huis te zien zodat je in het dit verhaal weet waar de desbetreffende ruimte is. Je beleeft met Cat de pijnlijke herinneringen mee, en je maakt deel uit van haar zoektocht. Het gaat niet om alleen een rollercoaster van emoties. Ook de diepgewortelde angst komt aan de oppervlakte. Dit geeft het verhaal een fragiliteit mee die op elk moment kan breken. Carole Johnstone bedient zich van twee tijdlijnen. Het eerste deel van het verhaal verloopt wat rommelig en de lezer moet wel bij de les te blijven om het goed te kunnen doorgronden. Naarmate het verhaal vordert verdwijnt dit. Dit tweede deel staat dichter bij de werkelijkheid en hierdoor leest het vlotter en maakt bewustzijn plaats voor diepgang. De fantasiewereld die de tweeling in hun jeugd creëerden zorgt ervoor dat ze overleven en het geeft hun jeugd een trieste tint. Ze ontsnappen op twaalfjarige leeftijd en beginnen een nieuw leven op te bouwen. Maar is dit wel zo? Het verhaal verloopt langzaam met oog voor detail. Door de summiere toevoeging van informatie krijgt het verhaal steeds meer diepgang. Qua spanning blijft het wat vlak maar daartegenover staat de psychologische lading, die indruk maakt. 

Carol Johnstone heeft met Spiegeltweeling een sterk debuut afgeleverd en zij weet je mee te voeren naar een wereld waarbij je gaat twijfelen tussen wat fantasie en werkelijkheid is.