Gwen Proctor is gelukkig, haar kinderen zijn geadopteerd door haar grote liefde Sam en het leven gaat zijn gangetje. Na een korte hernieuwde kennismaking zonder teveel uit de andere delen te vertellen wordt de spanning rustig opgebouwd. Gwen buigt zich met haar vriendin en rechercheur Kezia over een moordzaak en een vermissing. Vooral door de verschrikkelijke dood van twee jonge meisjes is dit deel vanaf het begin erg sinister en angstaanjagend. Maar ook emotioneel als Kezia, zelf net zwanger, de moord onderzoekt. En dat kenmerkt dit boek meer dan de andere delen. Er is meer ruimte voor de emoties achter de gebeurtenissen. De lezer leert het gezin eigenlijk opnieuw kennen en merkt dat ze allemaal vermoeid en teleurgesteld zijn als ze weer belaagd worden door de spoken uit hun verleden. 

Rachel Caine gaat hier dieper op in zonder de rode draad van het verhaal los te laten. Het is weer een mooie puzzel om deze moordenaar te ontmaskeren, al gebeurt er op een gegeven moment wel erg veel achter elkaar. Gelukkig weet de auteur door korte overdrachten tussen de hoofdpersonen de boel steeds weer even samen te vatten. Ze blijft ook consequent door in alle delen meerdere mensen het verhaal te laten vertellen waardoor het verhaal meer diepgang krijgt. Tijdens het lezen blijkt dat er altijd weer nieuwe seriemoordenaars op zullen staan die aangetrokken worden door de daden van de ex-man van Gwen. En die haar nooit met rust zullen laten. Het boek eindigt in een enorm spannend spel waar alles vanaf hangt en tot het allerlaatste moment zal de lezer blijven worstelen met de vraag over de ware aard van Gina/Gwen. Met een brok in de keel beseft de lezer dat het tijd is om de epiloog te lezen, wetende dat dit echt het allerlaatste deel zal zijn van deze mooie serie. Een serie die vanaf het allereerste begin toen Gina onwetend met haar auto haar oprit op reed en nog geen idee had wat haar toekomst zou brengen, de lezer aan de stoel heeft gekluisterd.