De schreeuw van de bergen speelt zich af in de coronapandemie waarbij het verhaal start op 3 mei 2021. De hoofdstukken geven steeds de dag aan en vermelden een figuur uit de katholieke godsdienst. Het perspectief van het rechercheteam Eenheid Zware Misdrijven wordt gevolgd vanuit de derde persoon. EZM is belast met het moordonderzoek en in hoofdzaak komt hoofdpersonage Ane Cestero aan bod. Hier en daar wisselt het perspectief naar een aanvankelijk onbekend ik-figuur. Het verhaal verloopt op een zeer rustig tempo. De auteur neemt veel tijd voor uitweidingen om extra sfeer te scheppen. Het landschap wordt prachtig beschreven. De kilte van de grot en het meer vormen een mooi contrast met de uitgestrekte weiden waar herders zich ontfermen over hun schapen. Hier moet de lezer wel van houden, want de gedetailleerde benadering kan als langdradig worden ervaren. 

Het is geen gruwelijk verhaal, want de lezer verneemt de lugubere feiten pas achteraf, wanneer de politie erbij wordt betrokken. Dat heeft als gevolg dat het verhaal niet superspannend is en het eerder een misdaadroman betreft dan een stevige thriller. Pas op het einde versnelt het tempo en neemt de spanning toe. De auteur is wel consequent met verwijzingen naar mythes en de katholieke godsdienst, want de gepleegde feiten hebben een link met de apostelen en ook een broedergemeenschap neemt een rol op in het verhaal. Hoewel De schreeuw van de bergen het derde deel in de serie rond Ane Cestero is, kan het verhaal perfect apart worden gelezen. De personages uit het onderzoeksteam worden ondanks de lengte van dit derde deel niet echt uitgediept. Ibon Martin lijkt te veronderstellen dat de personages intussen wel bekend zijn. De fans van Jeroen Windmeijer zullen dit boek weten te appreciëren. Thrillerfans die houden van bloedstollende en snelle actie en daarbij graag het perspectief van dader of slachtoffer volgen, zullen minder voldoening vinden in dit boek.