Dan schakelt ze een tutor in voor de puberende Katie: Deanna. Bloedmooi, sociaal, intelligent. Al snel verandert de sfeer in het gezin: Sophie ziet Deanna op vreemde plekken in het huis, zij en Scott lijken dingen voor haar te verbergen, en ze begint Sophie vragen te stellen over Scotts ex-vrouw. Wil Deanna haar leven overnemen.

Sophies leven lijkt perfect. Ze heeft alles wat ze wenst: een veeleisende tv-carrière, een knappe echtgenoot en twee gezonde kinderen. Tot Deanna arriveert, de docent aan huis voor haar lastige puberdochter. Sophie vertrouwt haar niet, Deanna lijkt de verstandhouding binnen het gezin te splijten. Ze neust in spullen en stelt vreemde vragen. Er is iets geks aan de hand en Sophie zet alles op alles om erachter te komen wat dat is. 

De proloog van De indringer valt genadeloos in de gruwelijke climax van het verhaal. Daarna stapt de auteur een paar weken terug in de tijd. In het verhaal dat volgt is Sophie de ik-figuur. Dalgliesh volgt haar op de voet, zijn zinnen lopen prachtig, ze zijn bloemrijk en vloeiend. Hij laat de lezer diep in de lange bespiegelingen kijken die Sophies heftige emoties en gedachtestroom vormen. Zijn beschrijvingen van zowel Sophies doen en laten als haar woonomgeving zijn bijzonder gedetailleerd, wat ervoor zorgt dat zij echt onder de huid kruipt. Maar het hoofdstuk over haar carrière had veel korter gemogen, hier schiet Dalgliesh net over de rand; deze ellenlange opsomming doet de verhaallijn te veel stagneren. 

Sophie zit niet helemaal goed in haar vel, zowel privé als in het seksistische televisiewereldje waar ze werkt. Ze maakt zich zorgen over haar dochter, hun contact verloopt stroef en dat zit haar erg dwars. Deze zorg, Sophies pogingen om haar dochter terug te krijgen zijn het uitgangspunt van het verhaal. Het vreemde gedrag van Deanna zorgt voor nog meer onzekerheid bij Sophie, haar ongerustheid mondt uit in argwaan. Er gebeuren onverklaarbare dingen, haar gevoel dat er iets niet klopt groeit met de dag. Dalgliesh zorgt voor enerverende momenten waarin dreiging de kop op steekt. Af en toe licht hij ineens kleine tipjes van de sluier op over iets uit Sophies verleden, waar ze liever niet meer aan terugdenkt. De wending halverwege het boek komt aan als een mokerslag, net voordat het verhaal verdergaat vanuit het perspectief van Deanna waardoor de gedachten van de lezer alle kanten op zullen schieten. 

Er gebeurt zoveel dat het onmogelijk wordt om te stoppen met lezen. Het is een wervelwind waar niet aan te ontkomen is. Een nagelbijtende spanning ligt als een dikke deken boven het verhaal, Dalgliesh creëert de zware, dreigende sfeer perfect. Alles speelt zich af in het huis van Sophie en Scott en dat maakt het allemaal nog griezeliger. De uiteindelijke plot is verbijsterend. Men zal zich echt compleet om de tuin geleid voelen. Hier toont Dalgliesh zich de meester. De bloedstollende wijze waarop hij hier naartoe heeft geleid is weergaloos.

De indringer is zo goed geschreven dat lezer volslagen verbluft achterblijft.