Peter Pan moet sterven is de vierde thriller van schrijver John Verdon met hoofdpersonage Dave Gurney. De proloog wekt de indruk dat het zwaar zal toegaan in dit verhaal. De verteller wenste ooit zijn vinger op een nucleaire trekker, maar hij weet nu dat dat niet haalbaar is. Hij heeft er zijn werk van gemaakt iedere dag een keer een andere trekker over te halen. Hij beraamt een plan waar veel dood en verderf uit zal voortkomen. Een nachtmerrie vertelt het trauma dat hem drijft tot zijn daden. Ging het in deel drie nog over een spectaculaire ontknoping aan het eind, in dit deel kondigt een crimineel een gigantische vernietiging aan. Psychisch gewapend voor het ergste, begon ik na de proloog aan het verhaal. 

Dave Gurney wordt door Jack Hardwick gevraagd mee te speuren in een zaak waar een vrouw ten onrechte is veroordeeld voor de moord op haar echtgenoot. Jack is ontslagen bij het BCI (Bureau of Criminal Investigation) omdat hij in deel drie vertrouwelijke informatie aan Gurney had verschaft. Gurney voelt zich verplicht Jack ter wille te zijn als dank voor zijn hulp en doet mee om de ware moordenaar op te sporen. 

Zevenachtste van Peter Pan moet sterven is rustig detectivewerk: Gurney denkt veel na en analyseert de gegevens die hem worden verschaft. Af en toe gaat Gurney ergens een locatie bekijken, hij bezoekt de veroordeelde echtgenote in de gevangenis, heeft een gesprekje bij de dochter van het slachtoffer. De meeste scenes spelen bij Gurney thuis, zoals een skypegesprek met de broer van het slachtoffer en alle vergaderingen met het kleine team van onderzoekers. Het lijkt op een klassieke detective, zoals Agatha Christie ze schreef, inclusief een lange uitleg aan het eind van het boek. De plot klopt, geen losse eindjes. Eigentijds is de hel die in de proloog gesuggereerd wordt en tussen detectivewerk en einduitleg daadwerkelijk losbarst: 'Kermis in de hel' of omgekeerd. 

Het pleit niet voor schrijver John Verdon dat de figuur van de slechterik is gebaseerd op een vooroordeel (waarover ik verder niks zeg om niks te verklappen).

Het interessantst zijn de dialogen van Gurney met zijn vrouw Madeleine. Hij dwingt zichzelf goed naar haar te luisteren, al is hij monogaan bezig met 'de zaak'. Dit keer raadt ze hem onder meer om aan te gaan praten met de psychiater die hem eerder behandelde, jaren geleden na een vreselijke ervaring. Gurney’s strijd op leven en dood met elke moordenaar die in zijn buurt komt, is hierop terug te voeren. Madeleine confronteert hem daarmee op een directe manier, hetgeen een van de beste scenes in het boek oplevert.