Het boek zou geen verhaal hebben wanneer het Dillon niet was die Harry Lonergan zag. Wat er precies achter diens wederopstanding zit, of wie, is informatie die de lezer zelf zal moeten uitvogelen. Wel wordt duidelijk dat niet alles even solide in elkaar zit, sommige keuzes zijn uiterst dubieus te noemen en er kunnen vraagtekens gezet worden bij met name het uiteindelijke besluit van Robin. Daar waar we enkel compassie voelen met hen die in een verkeerd daglicht staan, kletteren anderen juist van hun voetstuk. De goeden blijken de kwaden en vice versa.
Een uiterst eenvoudige schrijfstijl, onbevredigende toevalligheden die klungelig en gemaakt overkomen (op het juiste moment op de juiste plek zijn is zo’n vreselijk bijvoorbeeld) en een afsluiting om vlug te vergeten, maken van De onschuldige slaap geen literair hoogstandje. Dit boek is een lukraak in elkaar gedraaid debuut dat van het sterke uitgangspunt een clowneske vertoning heeft gemaakt. 
Toch denk ik dat er veel lezers zijn die het boek wel kunnen waarderen. Juist vanwege de algehele uitstraling, het intrigerende gegeven en de eenvoud waarmee het wordt gebracht. Zolang we elke vorm van analyse achterwege laten is dit een prima debuut.