In Piep zei de muis volgen we wederom Helen Grace en haar onderzoek naar de dader van gewelddadige moorden. Een getrouwde hoerenloper wordt vermoord, zijn lichaam verminkt en zonder hart achtergelaten. Waar het hart gebleven is, blijft niet lang een mysterie. Deze wordt in een keurig pakketje bij de echtgenote afgeleverd. Helen ziet aan de lichamen dat de dader ontzettend veel woede in zich heeft. Al snel volgt een tweede, op dezelfde wijze gepleegde moord op wederom een getrouwde man. De media duiken er bovenop; ze noemen de seriemoordenaar een omgekeerde Jack de Ripper. Ook in het privéleven van Helen loopt lang niet alles op rolletjes. Zoals we in het eerste deel hebben gelezen, heeft dit te maken met het feit dat er verschillende mensen uit haar leven zijn weggevallen. Haar bezoekjes aan de sadomasochistische Jack zijn in dit deel ook weer aan de orde. Helen is een intrigerende vrouw, beschadigd door haar verleden. Wat zal haar privé en gedurende het onderzoek verder nog te wachten staan? 

De korte hoofdstukken in Piep zei de muis lezen snel en zorgen ervoor dat de lezer direct in het verhaal zit. Arlidge beschrijft de omgeving helder en duidelijk zodat het boek leest als een film. De personages krijgen in dit boek meer vorm en dit gaat soms ten koste van de spanning. Het eerste deel, Iene Miene Mutte, kenmerkte zich door heel veel spanning; in dit tweede deel is dit minder. Alhoewel er ook in dit boek gruwelijke dingen gebeuren is het weer geen boek geworden voor mensen met een zwakke maag.
Conclusie: Arlidge heeft met Piep zei de muis een spannende whodunit geschreven met gruwelijke details en een intrigerende hoofdpersoon. Op naar het volgende deel, Pluk een roos, dat eind mei zal verschijnen.