Nathalie Pagie gaf haar baan als communicatieadviseur op voor het fulltime schrijverschap. Ze combineert haar grootste passie schrijven met haar liefde voor reizen. Op haar debuut na (De toneelclub in 2013) spelen al haar verhalen zich, grotendeels, af in het buitenland. IJsengel neemt de lezer mee naar het Zweedse Göteborg aan het begin van een strenge winter. De zesentwintig-jarige Rasmus Janson leeft al acht jaar op straat. Hij heeft een plan uitgewerkt wat hem eindelijk de toekomst gaat opleveren waar hij recht op heeft. Zijn vriend Mikkel brengt hem in contact met Tore, die als derde man zal fungeren om mediamagnaat Berndt Müller te ontvoeren en tegen losgeld weer vrij te laten. Ze verstoppen Brendt in een verlaten hotel en proosten op een goede afloop. Het hotel herbergt echter een duister geheim en Rasmus heeft er geen rekening mee gehouden dat iedereen het heft in eigen handen wil nemen en dat het noodlot zich niet laat ontlopen.

De kracht van IJsengel zit in de onderhuidse spanning en de uitwerking van de personages. Iedereen heeft een eigen verhaal en de manier waarop de personages op elkaar en op de situatie reageren, maakt ze levensecht. Nathalie Pagie laat op een verstilde manier zien hoe een kleine misstap een olievlek kan vormen die ook andere levens beroert. Het verhaal wordt verteld vanuit diverse personages. Doordat deze zo tastbaar zijn met hun goede en slechte karaktereigenschappen, word je als vanzelf meegesleurd in de verschillende verhaallijnen. Alle acties verlopen heel natuurlijk en iedere wending is een verrassing zonder dat het ergens geforceerd of ongeloofwaardig aanvoelt. De plot ontvouwt zich geleidelijk. Het begint met een flashback acht jaar eerder, waarin getoond wordt waarom Rasmus op straat leeft en wat de drijfveer is achter de ontvoering van Brendt. Vanaf hoofdstuk één gaat het verhaal chronologisch verder. Doordat de focus telkens op een ander personage ligt, krijg je een steeds duidelijker beeld van het totaalplaatje en realiseer je dat een leugentje om bestwil desastreuze gevolgen kan hebben.

Pagie heeft een heldere manier van schrijven. De informatie wordt per hoofdstuk zorgvuldig gedoseerd en houd je als lezer in het verhaal. Geen enkele scène wordt mooier of gruwelijker gemaakt dan noodzakelijk. Met oog voor detail wordt er een realistische wereld geschetst waardoor je je als lezer in het koude Zweden waant. De plot toont relatief eenvoudig, maar is daardoor juist des te krachtiger. Dit is een boek dat je niet zomaar uitleest, maar even moet laten bezinken. De ogenschijnlijke eenvoud houdt hier een dieper verhaal onder de oppervlakte, waardoor IJsengel een psychologische thriller van niveau is. De manier waarop de titel, het motto vooraan in het boek en de verhaallijnen samenvallen, zonder dat het de lezer wordt uitgelegd, is een compliment waard. IJsengel is als het Zweedse landschap.: schitterend van een afstand maar als je langer kijkt zie je het drama dat zich tussen de schijn afspeelt en dat is heel knap gedaan.