De introductie van Tallin en haar situatie zorgt ervoor dat je gelijk wel een goed gevoel hebt bij haar, er wordt verteld hoe ze emigreert naar haar geboortestad en dat ze zich alleen voelt. Haar vriend is ver weg voor zijn werk en met haar moeder heeft ze een moeizame relatie. Dat neemt ze mee in haar eerste dagen op haar nieuwe werk. Daar is iedereen druk bezig met weer een nieuwe moord. Het duurt even voor er een verband gevonden wordt tussen de moorden zoals gesuggereerd op de achterflap van Helsinki, maar ondertussen is er veel ruimte voor andere verhalen en nieuws rondom het team. Door de afwisseling met het verhaal van een man of vrouw die een brief schrijft aan iemand wordt de spanning opgebouwd.

Nathalie Pagie wil de lezer zo graag uitleggen wie er meedoen in dit verhaal dat ze soms de rode lijn van het verhaal lijkt te vergeten. De diversiteit van de personages maken het verhaal mooi om te lezen. Aan de andere kant leer je Tallin en haar collega's niet helemaal kennen, het zijn meer de kenmerken die een grote rol spelen bij de personages. Ze kruipen niet onder je huid, met uitzondering voor een glansrol van Talinn Ilves. Al deze factoren zorgen ervoor dat Helsinki eerder als psychologische thriller aangemerkt kan worden dan als een literaire. De beschrijvingen van de omgeving zijn uitdagend, en de moordscenes gedetailleerd beschreven. Op het einde is het echt een race tegen de klok. 

Nathalie Pagie heeft naast een aantal stand alone thrillers ook een serie lopen met het journalistenduo Tara en Diego. Ze heeft een schrijfstijl die veel vrouwen prettig vinden om te lezen en haar boeken zijn voor die lezers die houden van thrillers waarbij de auteur in het verhaal een stapje verder gaat dan alleen de moordzaak.