Amy en Charlies ouders zijn ogenschijnlijk rijk. De meisjes verdwijnen vlak na elkaar, zonder enig spoor. Een precies eendere zaak, zeven maanden eerder, is nooit opgelost. Slechts één meisje kwam toen levend terug. De ouders van de meisjes verbergen gevaarlijke geheimen. De ontvoerders stellen een onmogelijke eis. De onuitstaanbare journaliste Tracey drijft Kim Stone in zowel de ontvoering als de moordzaak tot het uiterste. En haar baas dringt haar de zeer ongewenste psycholoog Matt op. 

Voor een originele plotwending meer of minder draait de auteur haar hand niet om. Marsons is zo creatief in het bedenken van authentieke intriges dat dit boek boven de doorsneethriller uitstijgt. Kim Stone loopt in dit boek best wat lichamelijke en geestelijke kleerscheuren op. Dat wordt in een uitstekende, beeldende taal verteld. Niet door wat Kim zegt, wel door de manier waarop haar omgang met haar collega’s, haar baas, de ouders en haar hond wordt beschreven. De vertaling is uitstekend en vloeiend. De ijzersterke verhalen eisen de aandacht blijvend op. Het vertelperspectief maakt het lezen nog aantrekkelijker. De korte proloog wordt geschreven vanuit een hulpeloos meisje. Haar verhaal komt pas veel later in het boek terug, maar blijft wel hangen. Daarna komen afwisselend de ontvoerde meisjes, de ouders en Kim Stone zelf aan het woord. Angela Marsons gebruikt de onvoltooid verleden tijd in haar verhaal. Ook daardoor lijkt het verhaal sneller te lopen. 

Verloren meisjes is beslist het beste deel uit de Kim Stone serie. Tot nu toe. Dat belooft veel voor de volgende boeken.