Ciara ziet Oliver voor het eerst in de rij bij de supermarkt. Zijn uiterlijk valt haar direct op. Oliver ziet haar voor de vijfde keer en is meteen op zijn hoede. Achtervolgt ze hem? Of is het louter toeval? Dan bereikt Covid 19 ook Ierland en gaat het land in lockdown. Om geen einde te maken aan hun ontluikende relatie, stelt Oliver voor aan Ciara om bij hem in te trekken zodat ze één huishouden vormen. In ieder geval tijdelijk totdat de lockdown eindigt. Na enig aarzelen, stemt Ciara hiermee in en trekt bij Oliver in. Maar is ze echt zo onschuldig als ze zich voordoet en wat als dit niet zo blijkt te zijn? Oliver heeft zijn scenario in dat geval al gereed. 

56 dagen wordt afwisselend vanuit het heden en het verleden verteld. De schrijfstijl is wennen omdat het geheel wordt verteld vanuit het oogpunt van een toeschouwer. Hierdoor is er weinig connectie voelbaar met de hoofdpersonages. Over Ciara en Oliver is er summiere achtergrondinformatie te lezen. Ook de andere personages, bijvoorbeeld hoofdrechercheur Lee en hoofdinspecteur Karl worden weinig uitgediept. Het verhaal heeft vele herhalingen, gebeurtenissen die beleefd zijn door Ciara of Oliver. Dit draagt niet bij aan de spanning. De spanning komt later op gang wanneer het vanuit Oliver wordt geschreven en voelt dan broeierig en onderhuids. Wat is Oliver van plan? Hoe ziet zijn verleden eruit? Dit zijn een tweetal vragen die opkomen tijdens het lezen. Verschillende plotwendingen zitten verweven in het laatste gedeelte. Plotwendingen die je als lezer niet ziet aankomen en voor een volledige verrassing zorgen. Dan wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit en is het een goed afgerond verhaal waarin Covid een rol speelt. 56 dagen is een herinnering aan de tijd, die liever wordt vergeten, de tijd van lockdowns, mondkapjes, sluiting van winkels en andere zaken en dit geheel verpakt in een thriller. 

Catherine Ryan Howard laat zien met 56 dagen dat ze in staat is om tot een goede plot te komen en alle verhaallijnen kunstig in elkaar kan verweven.